Bagage

En zo kon het gebeuren dat alle kandidaten (Mohamed, Aymen, Walid, Girgis, Salah en nog een Mohamed) slaagden voor hun examens en dat mochten vieren tijdens een door Salalah Terminal aangeboden diner. De spanning was al een aantal dagen te snijden, maar uiteindelijk konden de ex-cursisten ontspannen en gediplomeerd terugkeren. Dat ging echter niet zonder de nodige verrassingen.

Het begeerde diploma eindelijk in handen!

Na de laatste officiele beleefdheden (eindeloos handen schudden en een aantal emotionele omhelzingen van Omaniers waar ik een keer ‘hallo’ tegen had gezegd) spoedde ik mij naar het hotel waar de Egyptenaren inmiddels hun koffers zouden pakken.

Bij aankomst geloofde ik mijn ogen niet. De collega’s hadden nog even ruim inkopen gedaan bij Lulu, een Golfstaat warenhuis dat zijn weerga niet kent en voor Port Saidianen een soort Oom Dagobert Pakhuis vol kadootjes is. Dit buitenkansje lieten ze zich niet ontgaan. (Okay, ik had me er zelf ook een nieuwe camera, horloge en zonnebril aangeschaft).

Maar dit sloeg alles. Om al het speelgoed, huishoudelijk materiaal, kleding en wat al niet meer te vervoeren, was er per reiziger ook nog een buitensporig formaat koffer aangeschaft. Daarnaast hadden ze allemaal ook nog een bonte verzameling wollen dekens gekocht.

‘Waarom dekens?’ vroeg ik verontwaardigd. ‘Winter in Port said very cold, mister Robert…’ Voor woestijn bewoners is 15 graden (boven nul) net zoiets als uit logeren gaan bij de Eskimo’s. ‘En Egyptische dekens zijn bijzonder slecht van kwaliteit…like everything in Egypt’, voegde een ander er aan toe.

De karavaan keert terug naar de woestijn…

In een busje, waar alleen de vooruit vrij was van bagage, arriveerden we op het vliegveld. En ook het moment waarvoor ik gewaarschuwd had: de luchthaven weegschaal… Mohamed, die daags voor vertrek vernomen had dat hij vader was geworden, had tot zijn schrik met bijna 60 kilogram het absolute record. Oman Airlines bleek schappelijker dan gedacht.

Na luidde en ongeneerde onderhandelingen, waar ik als reisleider wijselijk op de achtergrond bleef, mochten we alles op een hoop gooien en door zeven delen. Eind goed, al goed, en nu eens zien hoe de zaken er in Port Said er voor staan, want over 40 dagen komt de eerste boot. En dan moeten er containers geladen worden, en geen koffers…