Meet the hardworking fishermen if Jakarta’s fishing villages. Here you can still see how fish is been brought ashore, auctioned, prepared for consumption and sold.
In the middle of the piers and jetties there is also a plantation for mangroves. They are grown and replanted to defend Jakarta from flooding. this part of the metropol is often overseen but definitely worth a visit.
Eerder sprak ik over allerlei gadgets die ik regelmatig verlies. Maar een ding heb ik nooit verloren, vergeten of laten stelen. Mijn portemonnees heb ik altijd stevig in mijn rechterkontzak gedragen, en getrokken als een revolver als ik iets met iemand af te rekenen had.
In de jaren van zakgeld had ik zo’n knijpding, waarin je muntgeld en een enkel vijfje in kon bewaren. Het was zeg maar de moderne opvolger van de Middeleeuwse geldbuidel. Daarna had ik voor zeker 15 jaar een lederen portemonnee waarop ik de Joker van Marillion geplakt had. Een band waar ik nogal ernstig fan van was in die jaren.
In 2004 kocht ik in Barcelona een opvolger voor mijn versleten schatflap. De tijd van de credit kaart was inmiddels volop in opkomst. Vorige maand was deze na acht jaar trouwe dienst aan vervanging toe. Nu was ik in Nederland en na wat gespeur en getest kocht ik iets dat ergens tussen een portemonnee en een portefeuille zit.
Naast een overdaad aan creditcard pockets, was er ook nog een klein munten vakje en een reeks papier geld secties waarin ik peso’s, euro’s, dollars, dirhams, dinars en naira’s van alle maten in kwijt kan.
Voor de nieuwsgierigen, het is een oer-Hollandse Castelijn & Beerens geworden, mijn bijdrage aan de Nederlandse economie – uitgeven maar nu het nog kan!
Ik verlies elk ander jaar een horloge, het verdwijnt onder water, blijft liggen in een vliegtuigstoel, stopt met lopen, of breekt door een of andere bizarre gebeurtenis in stukken. Toen ik nog rookte verloor ik tientallen wegwerpaanstekers, meestal doordat ik ze gewoon liet liggen ergens of omdat een andere wanhopige roker er een mee nam. Lastiger en kostbaarder was de jaarlijkse zippo die ik verloor, vergat of in het water liet vallen.
Zo raak ik ook regelmatig pennen kwijt – ik gebruik Parker sinds die het meest aangenaam in de hand liggen en lekker schrijven: ‘geleend’, achtergelaten of een paar dagen later verroest en uitgelekt in het borstzakje van een gewassen overhemd teruggevonden. Verder ben ik een handvol sleutelbossen, een Blackberry (gejat, zo uit mijn broekzak geritst!) twee camera’s (een verzopen, de ander in een taxi In Alexandrië laten liggen) en dan de zonnebrillen…
Afgelopen week verloor ik mijn jaarlijkse zonnebril in de woestijn van Jordanie toen ik even afgeleid was met het nemen van foto’s. Ik weet de plek nog precies – zie hierboven de cover foto bij het roodgroene vliegtuigje, dat in een kleine nederzetting in de Wadi Rum staat. Ik maakte zelf ook wat foto’s en stopte mijn zonnebril in mijn broekzak. Even later in de jeeps op weg naar een andere bezienswaardigheid graaide ik mis, en wist dat het te laat was. De rest van de dag dus in de felle zon…
En de laatste zonnebrillen kan ik nog allemaal terughalen. Stop de bril over het boord van mijn T-shirt, winkel in de supermarkt, kom buiten en… verdwenen, waarschijnlijk tussen de groentebakken ergens. Ook weet ik dat zonnebrillen niet drijven, tijdens een wildwater raft in Montana sloeg een golf het van mijn gezicht en zonk direct. Steeds weer dat water… En dan de voorlaatste, versplinterd door de spaken van mijn voorwiel tijdens een fietsrit hier in Dubai.
Nu was ik altijd van de naamloze en goedkope merken, maar sinds ik in de woestijnen van Egypte en Arabië woon en werk kan ik de betere zonnebril goed waarderen. De garanties zijn vaak 5, 10 of meer jaren, maar ik heb nog niet eens de twee jaar gehaald. En dan nog wat! De zonnebril merken zijn schier eindeloos: Police, Eco, Oakley (heb ik ook slippers van!), Ralph Lauren, VonZipper Goggles (!), Prada, Gucci en de hele fashion bende.
Een interessant gegeven overigens: het passen van zonnebrillen leid nu al jaren tot een en dezelfde conclusie. Op een of andere manier is de Ray-Ban zonnebril gemaakt voor mij. Het valt als gegoten om mijn ietwat rond uitgevallen hoofd, perfect… Dus even gratis reclame voor Ray Ban; wat is dat nu eigenlijk voor een merk?
Nadat een Amerikaanse test piloot in de jaren dertig zijn ogen had beschadigd na een vlucht in een ballon, maakt Bausch & Lomb in 1936 de eerste Aviator Ray-Ban zonnebril. Grote glazen, met reflectie in een slank stalen frame, bekend van het hoofd van Bob Marley, Ringo Star, Paul McCartney, Sylvester Stalone en de mannen van de film Top Gun.
Zelf ben ik meer van de – blijkt nu ik me er in verdiep – Wayfarer, de dikke plastic frames, liefst zwart mat. Deze brillen redden in 1981 Ray-Bans van de ondergang nadat ze door de Blues Brothers werden gedragen, en massaal werden verkocht en sindsdien door vele celebrities gedragen. Hier de Ray-Ban ideologie:
“Sunglasses that place you at the centre of attention beyond trends, transcending time and stongly customising whoever wears them”.
Nou, prima zo, ik hoop dat ik dit exemplaar een decennium kan blijven dragen…
Sinds een paar dagen heb ik een nieuwe app op mijn iPhone, het heet DePolitieZoekt en het is gratis. Ik krijg nu af en toe een push bericht op mijn scherm voor een onopgeloste zaak. Nou had ik gehoopt op spannende berichten van voortvluchtige bandieten, moordenaars en gangsters, maar al wat ik krijg zijn gauwdieven en draaideur criminelen, zoals deze ‘breaking news’ hier…
Ik ben zo al met al bijna 7 jaar in het buitenland en dat is goed, want zo af en toe bezoek ik Nederland en dat ligt daar nog steeds lekker onveranderd. Ik mis niet echt veel, het moeilijkst zijn de momenten met familie en vrienden, het eindeloze platteland waar ik ooit met een broodtrommeltje onder de snelbinders doorheen koerste, en… pindakaas.
Ik zat in een paar uithoeken in Afrika, Azië en Amerika en Gouda kaas, erwtensoep en ja, zelfs stroopwafels kom je met enige regelmaat tegen, maar pindakaas, ho maar. En even voor de duidelijkheid, ik heb het hier over de echte pindakaas, die met een hoofdletter P, van Pietje Vitamientje en Evert van Benthem. Calve dus!
En geen gedoe over huismerken, want die komen uit dezelfde fabriek en zijn van een zijspoor (foute kleur, te flauw of meurt) in een vat van de Aldi gedropen, en dat is alleen voor armoedzaaiers.
Afgelopen weekend was er bij fotoclub Gulf Photo Plus een lezing over fotograferen met de iPhone. Niet zoveel mensen als ik verwacht had, er zaten maar een mannetje of 18 op stoelen keurig netjes uitgelijnd in 3 krappe rijtjes als een eilandje in een veel te grote ruimte. Een aantal meters daarvoor zat een man met een lange dunne baard; David Nightingale, ervaren in HDR, landscape and cityscapes fotografie.
David is grappig en wins met de Iphone en zijn boodschap van de avind was om de iPhone camera zeer serieus te nemen. En dat was een waarheid. Welke hedendaagse camera heeft naast vele mogelijkheden om foto’s te maken ook een bewerkingsprogramma (filterstorm) waarmee je met een paar bewegingenvan je vinger je foto’s kan oppimpen.
Een paar maanden geleden heb ik het nobele vak van de fotografie opgepakt. In November kocht ik een spiegelreflexcamera – die tegenwoordig overigens met de naam DSLR door het leven gaat. Ik schafte mijzelf een Canon 500D aan, maar de resultaten waren bedroevend…
Na een paar weken tobben vroeg ik een Griekse fotograaf – die ik hier in Dubai eens was tegengekomen – of hij mij kon uitleggen hoe de camera te gebruiken. Ik wilde desnoods wel een dag in het weekend met hem meelopen, maar tevergeefs, hij had er geen oren naar. “Te complex” zei hij betweterig, “wat denk je dat ik vier jaar heb zitten doen aan het Atheense College voor Visual Arts?’
Bijna had ik de camera in de kast met ‘gestopte dure hobby’s’ gegooid, maar ergens halverwege December las ik over een beginners cursus voor DSLR fotografie. Het is een dure hobby, want eenmaal begonnen komen de extra accessoires – en enorme kosten die daarmee gepaard gaan – er al snel bij. Een nieuwe zoomlens, statief, filter hier en filter daar, snellere geheugenkaarten met meer mega bites, een aparte flitser (die je vervolgens niet gebruikt), een erflector, diverse boeken en tijdschriften, nog eens een workshop en natuurlijk een hippe rugzak waar je al die zooi in mee moet sjouwen.
Ik heb het tenslotte allemaal in die kast gegooid, behalve de camera en een lens, en daarmee ga ik voorlopig aan de slag. En voor degenen die niet van fotografie houden, vrees niet, dit blog gaat over veel meer dan foto’s maken alleen!
Voetnoten 
Let me know that…