Eind van de wereld

En als het niet aan het einde van de wereld is, dan toch een stuk in die richting. Na een reis van 24 uur van Amsterdam over Frankfurt naar Mumbai (Bombay) werd ik per taxi in een donkere nacht vervoerd naar een kleiner vliegveld voor de trip naar Bhavnagar in de provicie Gujarat. Veel wachten en vanaf daar in de vroege ochtend op een drie uur lange rit over de slechtste weg ooit op weg naar de eindbestemming Pipavav, waar de meest geisoleerde haven ven Het Bedrijf ligt.

Bhavnagar voor vertrek naar de haven

Het is een desolate plaats, geen stad, geen dorp en zelfs geen winkel in de verre omstreken, alleen een kamp met arbeiders die dagelijks van en naar de haven sjokken. Mistroostige mensen met lange gezichten. Het is een plek van weinig vreugde. De ontvangst was in ieder geval hartelijk en de managers vuurden vele vragen af over het wel en wee buiten de provincie, Mumbai en de rest van de wereld. Er is niets te beleven; de mensen hier zijn vegetarier en alcohol is verboden uit respect voor Mahatmar Ghandi die in deze streek werd geboren.

Overal en nergens staan de vele tempels en schrijnen die soms verlaten in de velden staan, met rode wimpels op de minaretten en kleurrijk volgeschilderd soms zelfs met hakenkruizen, maar dan met de haken de andere kant op. Aan mensen geen gebrek. Overal lopen, zitten en liggen mensen, onder bomen, struiken en langs de kant van de weg. India heeft al lang de een miljard gepasseerd en de armoede is onvoorstelbaar.

In de haven zelf is het allemaal meer herkenbaar, maar helaas was de batterij van mijn camera ineens op. Meest opvallende traditie: het Hindu geloof stelt dat elk iets – dat ademt of niet ademt – een god heeft. Dus ook kranen… Voor dat de operators starten raken ze de kraan aan en plegen een schietgebed voor de god van de kraan. Een dag in het jaar is er zelfs een heilige dag voor alle machines. India staat nu hoog op de lijst voor een vakantie, het lijkt wel een andere planeet.