Ramadan

Vorige week wees een collega mij de haardunne sikkel van de maan aan tegen een inktzwarte hemel ergens in een uithoek van de terminal. ‘Look mister Robert, het nieuwe jaar is gestart.’ En daarmee ook de Ramadan waarmee alle moslems een maand lang vasten, en zichzelf in een eindeloos lijden storten.

In de praktijk eet, rookt en drinkt niemand zolang de zon zichtbaar is en vooral dat laatste, drinken, is een aardige opgave. Ik gisteren maar eens meegevast en zonder eten lukte nog wel, maar een dag op de snikhete terminal niets drinken lukte me na twee uur al niet meer. Na het middaguur ligt dan ook iedereen die niet direct een machine voor de training hoeft te besturen, ergens in de schaduw te overleven.

De ramadan valt nu in de herfst maar was een paar jaar geleden in augustus waar het kwik tot boven de 40 graden steeg. Volgens de verslagen viel het hele openbare leven van Egypte geheel stil en was overdags geen sterveling op straat te herkennen.

Na de zonsondergang veranderd dat allemaal ernstig en worden de tafels buitengezet en het vasten ‘gebroken’ tijdens de ‘iftar’. Dat is een moment waarop iedereen weer mag eten en ik ben dan ook al een paar keer ergens uitgenodigd om aan te schuiven aan tafel. Maar vroeg slapen is er ook weer bij, want na de eerste oproep tot gebed (om 04:30) moet het ontbijt alweer genuttigd zijn…

Begin niet te snel (zoals ik met een mondvol patat, wat toch gelach van de meesten, maar tot afkeurend gemompel en zuinige blikken van de baardjes leidde), want iedereen zit op de klok te kijken of wacht tot een imam ergens over de radio gilt dat de iftar is begonnen. Als een kanonskogel stort iedereen zich dan op de gedroogde dadels en diverse krachtige en mierzoete drankjes van melk of koude thee, kokos, guave, mango en zoethout. Daarna volgt de hoofdmaatijd met veelal kipgerechten, geroosterd lamsvlees, rijst, spagetti, groenten en een rijkdom aan sauzen.

Na de hoofdmaaltijd (die overigens de hele maand door de baas verzorgd wordt) komt de koffie en thee tegelijk met schalen vol zoete koeken gedrenkt in honing en gevuld met pistachenoten. Die vallen als een blok beton naar beneden en was iedereen voor de iftar nog verzwakt van de ontberingen die dag, daarna loopt iedereen duizelig van het banket dat zojuist heeft plaatsgevonden naar de matten om de gebeden te starten.

Het religieuze leven is geheel in het normale leven opgenomen en je kunt er niet om heen. Wil je een broodje bestellen in de kantine, blijkt iedereen achter de balie op met de neus op de grond te liggen. (overijverige collega’s herken je aan een eeltplek op het voorhoofd!)

Tijdens het laden van de Sealand Quality reden de vrachtwagens niet door; bleken de chauffeurs naast de truck even 1 van de vijf dagelijkse gebeden uit te voeren. Maar dat mag nu niet meer vanwege de veiligheid. Op de terminal zijn momenteel twee moskeeen in aanbouw, een aan de kade en een bij het kantoor…

Ongeveer een tiende van de bevolking is Koptisch en dus christelijk en zij vasten niet tijdens de Ramadan (maar wel de weken voor pasen, kerst en carnaval!). de Ramadan is een tijd van het weerzien van familie, vrienden en collega’s en dus vliegen de uitnodigingen over en weer en heb ik al een reeks kaartjes op zak waar ik de komende weken eens wat meer van de lokale keuken kan gaan proberen. Het is vooral ook een tijd om ruzies en oude vetes bij te leggen en dat is vaak te zien aan collega’s die met een strak gezicht en trillend ooglid de terminal verlaten met een wat minder welkome invitatie in de hand.

SCCT heeft zelf ook twee iftars aangekondigd, een op het dak van het vijfsterren Sonesta hotel en het ander in Gianola, het meest exclusieve restaurant van Port Said en daar kijkt iedereen enorm naar uit, want de werkgever is daartoe traditioneel verplicht. Het zou een enorme misser zijn dat niet te doen. Het is het gesprek van de dag en de verwachtingen zijn hoog gespannen. (vooral wat er op tafel komt natuurlijk) en dus zal er die dagen wellicht extra gevast worden.

Maar voor mij niet meer, ik bezit nu een prachtige koelbox vol lekkernijen die in de achterbak van de wagen staat. Overigens wordt er ook wel eens gezondigd; als iemand op mijn schouders tikt en met een verwilderde grijns even een slok water vraagt of verdwijnt met een gebietste sigaret naar een onbekende plek op de terminal…