De Grote Parade van Port Said

Een paar dagen geleden werden de meeste werknemers van SCCT een beetje onrustig. Er stond iets te gebeuren in Port Said, een soort evenement, en dat is vrij zeldzaam. Het bleek te gaan om een Grote Parade, waar zo ongeveer alles van enige betekenis in de stad, zelfs de vuilnisophaaldienst, aan mee doet.

De vuilnismannen en straatvegers mogen voor een keer zelf in de wagen zitten

De onrust was niet ongegrond, want al gauw bleek dat onze terminal door de gouverneur was uitgenodigd om mee te marcheren, en dat kan vanwege politieke intriges niet zomaar geweigerd worden.

Personeelszaken heeft alle deelnemers zelfs met een Egyptisch vlaggetje uitgerust

En zo kon het gebeuren dat een veertigtal ongelukkige kraanmeesters, chauffeurs en supervisors de werkzaamheden van die dag konden verplaatsen – verplicht overigens – naar de straten van Port Said, om precies te zijn voor het huis van de gouverneur zelf. Die kans liet ik natuurlijk niet voorbij gaan, en uitgerust met een fototoestel mengde ik mij – veilig – tussen een menigte toeschouwers.

Als eerste passeerden de keurtroepen van Port Said, en dat maakte nog wel enige indruk. Maar elke eenheid die volgde, zag er wat ongeorganiseerder uit, tot een soort militie van gewapende burgers die exerceerden als een kudde bizons. Daarachter volgden scouts, met bloemen versierde wagens van de brandweer. Vervolgens politie en ambulances, een groepje kampioenen van diverse pluimage, en een aantal onduidelijke voertuigen waaronder een enorme taart van karton.

In de maat lopen is belangrijk op de rechterflank, de sergeant laat het er niet bij zitten.

Achter de rijdende taart reed de trekker met container, en dat in plaats van mijn collega’s, die vanwege een nog steeds niet opgehelderde omstandigheid tussen de dansmariekes en de judokampioenen terecht waren gekomen. De directeur had een en ander al voorspellend in mijn oor gefluisterd; ‘het zal wel weer in de gebruikelijke chaos eindigen’.

De bonte stoet paradeerde voorlangs een speciale tribune vol belangwekkende bestuurders en beschermers van de stad. Deze werden vermaakt door een schreeuwende spreekstalmeester die met veel gevoel voor dramatiek de passanten en hun heldendaden omschreef. Om de marcherende collega’s wat op te fleuren had ik een groep omstanders zo ver gekregen om te juichen als ze langskwamen. Dat lukte en zelfs de spreekstalmeester hield even drie seconden zijn mond.

Aan support geen gebrek, Egyptenaren houden wel van een goeie grap

En dus was het een bijzondere dag voor Port Said. het heette dan ook Port Said Dag, maar waarom is dit, vroeg ik aan een bejaarde toeschouwer naast mij. Hij keek een beetje gefronst en vermelde; ‘vanwege de overwinningen van ons land.’
‘Welke overwinning?’ vroeg ik (alle oorlogen sinds de oprichting van Port said in 1860 zijn bij mijn weten verloren). Hij lachte, ‘die van Ramses de Grote en Toetanchamon denk ik.’ En zo was ook dat weer duidelijk. Het is dus niet voor niets dat de Egyptenaren zo zuinig op hun piramiden zijn.

De hoofdcommisaris laat zich trots door de straten van de stad rijden

En daar zijn ze dan…