Een wonderlijk feestmaal

Toch nog een extra kerstdag, want de christelijke Kopten in Egypte vieren dat in de 2e week van januari. Het is allemaal wat anders dan bij ons, maar ik werd spontaan uitgenodigd voor een kerstmaal in de kerk van een Koptische collega, Girgis genaamd. De avond begon met een kerkentocht door het centrum van Port Said.

De kleine kathedraal van de stad was helemaal verlaten, maar voor Girgis gingen alle deuren open, al dan niet gebruik makend van een flinke schop. Zoals gebruikelijk in Koptische kerken struikel je van het ene over de andere heilige meubelstuk. Ikonen, tronen, kandelaars, heilige beelden, gekleurde platen, rinkelend koperwerk, wierookpotten en talloze duistere nissen met heilige voorwerpen, waarin mensen liggen te prevelen. Toen hij eenmaal het lichtknopje gevonden had, ging het allemaal wat makkelijker.

De schatten van de kerk waren niet mis. Een antieke steen uit de rots van Golgotta in de muur, een splinter van het Ware Kruis in het hout van het kruis waar Jezus aan hing en een haar uit de baard van Johannes de Doper, verweven in de kaft van de koptische bijbel (die overigens in het Arabisch geschreven is).

De volgende kerk bleef niet achter bij de heiligdommen strijd voor gelovigen. Een draadje uit de mantel van Maria deed letterlijk vele aanwezigen op de knieen vallen. Het is niet verwonderlijk, al die wonderlijke objecten in Port Said, want elke stad in Egypte is minstens 2000 jaar oud en elke kerk heeft daar de Heiland hoogstpersoonlijk onderdak geboden. Port Said moet het doen met 150 jaar geschiedenis, vandaar dus de grote hoeveelheid import artefacten, waarvan de herkomst enigzins in nevelen gehuld blijft.

Girgis twijfelde echter niet aan de echtheid, en hij bewaarde hij het grootste mirakel voor het laatst. In de kleinste en oudste kerk van de stad, daar waar de maaltijd plaats zou vinden, stond een vergeelde en verkreukelde plaat met de afbeelding van Maria. Hier stroomt op onverklaarbare wijze heilige olie uit, maar dan alleen in juli. Dat wonder hou ik dus te goed van Girgis, al controleerde hij even voor de zekerheid of er niet een beetje olie in de bak aan de onderkant lag. ‘Je weet het maar nooit’, zei hij enthiosiast.

Toen was het tijd voor het feestmaal. De Kopten vasten grote delen van het jaar en eten dan geen vlees, vis, melk, boter, kaas en eieren, enzovoort. Dit was de eerste dag na 42 dagen vasten en dus was er tijd voor een stukje vlees. De soep was zodoende een halfvloeibare vleesbrei en gelukkig had ik zelf de hele dag gevast (jaja, honger maakt rauwe bonen zoet!) en dus at ik gretig zonder te kijken, wat niet verstandig was, want het bot zat er nog aan.

Dit leidde tot wat hilarische taferelen, maar de rest van de maaltijd was prima te consumeren met kofta, gegrilde lever, Tahina saus (gestampt sesamzaad in olijfolie waarin je arabisch brood doopt), Fool (gestampte bonen met limoen, peper en zout) en pittige salades met stukjes kip en… varkensvlees!. Het dessert was Ohm Ali, een pap van yoghurt met deeglagen, waarin suiker, stukjes noten en kaneel zit.

Daarna was er het onoverkomelijke koffiehuis bezoek (met zijn honderden!) midden in de grote souq (kasba, bazaar) van Port Said, waar ik naast thee, Turkse koffie en suikerrietsap ook Kirkedi dronk, een hete drank van verschillende soorten pepers, knalrood van kleur, scherp, maar met voldoende suiker om drinkbaar te blijven.

Verwarrende kost, maar een koffiehuis is hier een ‘way of life’ en dus speelde ik tussen de drankjes door backgammon en schaak, besprak de laatste voetbal nieuwtjes (speelt Gruiff nog?) en bereid me nu (geestelijk) voor op de volgende uitnodiging, ditmaal van Islamitische huize; het slachtfeest… Volgende week ergens is dat een feit en het schijnt niet voor zwakke magen te zijn. Hopelijk mag ik dan dus wel foto’s maken…