Beschrijving van een stad – Amman

Ik was onlangs in de hoofdstad van Jordanië, Amman. het was maar een kort bezoek want de aansluitende vlucht tussen Aqaba en Dubai had een gapend gat van meer dan 6 uur, en dus besloot ik een kort bezoek te brengen aan een van de oudste steden ter wereld.

Hoe beschrijf je een stad binnen 4 uur? In feite vrij simpel, mijn ervaringen aangevuld met een paar feiten van het internet. Een taxi was snel gescoord op het vliegveld en binnen een paar minuten was ik op weg naar Amman. De taxi chauffeur opende de deur en nam nog een oude Arabische man mee die ogenschijnlijk gewerkt had die nacht. Ik begreep dat hij mee liftte op mijn kosten, maar ik vond het prima.  Even later zaten beiden luid te babbelen onder het genot van de ene na de andere sigaret. Ik zat de meeste tijd met mijn hoofd uit het raam gestoken.

Daar viel het me op dat grote delen van Jordanië vol groene velden lag met verschillende gewassen. Een onverwachte maar welkome afwisseling in de woestijnen van het Midden Oosten. Na een kwartier maakte het platteland plaats voor de voorsteden van Amman en al gauw nam de snelheid af en kwam de taxi terecht in een trage stroom auto’s en vrachtwagens, luid toeterend en zwarte rookpluimen uitstotend. De huizen klommen hier op als blokken dozen tegen de heuvels.

Eenmaal in het centrum van de stad wandelde ik naar bezienswaardigheid nummer 1, het Romeinse Theater dat in een berg is gebouwd en er nog verrassend goed uitziet. Het was vrijdag, de sabbat, en het weer was bijzonder aangenaam, en mensen wandelen in en uit, of zaten op de stenen banken. Ik hou van de Romeinse tijd en ik was ooit met WJdM bij Katwijk begonnen met het volgen van de Rijn linie naar Rome, maar we kwamen nooit verder dan Leiden dat het ontzet van 15 eeuwen daarna vierde…

Daarna wandelde ik verder het centrum in, en hier begon het te knagen. Om elke hoek lijkt Amman hetzelfde en toen ik via mijn smart phone mezelf verzekerd had dat ik in het centrum was, zag ik dat nog niet om me heen. Er waren danwel winkels open en mensen liepen in het rond, maar Amman ademt niet echt iets levendigs uit en ik kon er geen vinger achter krijgen wat er aan scheelde… Er was ook iets vreemds aan de politie agenten die helmen droegen als Duitse soldaten uit WOI.

Nog liep ik twee straten rond en de moskee’s stroomden leeg. Ik wandelde mee in de menigte tot ik ineens luidsprekers hoorde met oproer-achtige teksten. Voor ik het wist was ik een demonstratie terecht gekomen. Niet erg bedreigend, en ook niet de reden van het akelige gevoel dat ik had bij Amman.

Voor ik het wist waren de uren voortgeschreden en moest ik me haasten om nog op tijd terug te zijn op het vliegveld. Ik had geen tijd meer voor een restaurantje en betreurde dat. Eenmaal in de taxi bedacht ik me wat me dwars zat in Amman. Het was een gebrek aan water. Deze stad ligt niet aan zee, maar ook niet aan een rivier, en dat is best een eigenaardigheid op onze planeet.

Dat zegt wellicht over mezelf, geboren aan het water en altijd aan rivieren gewoond, op het water geleefd en zonder uitzondering in het buitenland met zicht op zee gewoond. Watersteden hebben iets flamboyants, hebben bewoners van vele streken, zijn bereisd en herbergen de mooiste verhalen. Deze stad, die ooit de fantastische naam Philadelphia droeg is danwel boeiend vanwege het zichtbare Romeinse verleden. Maar het heeft iets introvert, iets ernstig inlands, en is zeg maar, gesloten… Amman ligt me zwaar op de maag, en haar bewoners ook.