Standbeelden – een introductie

Ooit, een hele lange tijd geleden, aan boord van een schip, zei iemand uit de grond van zijn hart dat die voor mij (en Dolf) een standbeeld wilde oprichten. Dat is me altijd bijgebleven. Okay, de goede man was dan wel een gezagsdrager, hij was ook ernstig dronken, en het was 5 uur in de ochtend, maar toch…

Sinds die tijd heb ik standbeelden altijd met een andere blik bekeken. Sterker nog, voor die tijd gunde ik ze geen blik waardig. Maar daarna, als ik een standbeeld passeerde of als een bronzen torso mij voor de voeten liep, moet ik altijd even kijken wie die persoon was waarvoor een beeld was opgericht, en of ik er mee in kon stemmen met de eer die hem of haar (het moet gezegd, er zijn maaar weinig standbeelden van vrouwen) te beurt viel.

Wat is er voor nodig om een standbeeld te krijgen? Ik denk dat ik een paar regels heb gevonden. Allereerst bepaal je het niet zelf. Een standbeeld krijg je van iemand anders, en meestal ook nog van een hele gemeenschap gelijkgestemden. Je hebt meestal ook een uitzonderlijke prestatie geleverd, een heldendaad, of je bent gewoonweg heel belangrijk geweest.

Je bent ook meestal dood als je een standbeeld krijgt. De mensen die dit bij leven krijgen zijn meestal een dictator. Veel meer kan ik er niet over zeggen. Het zit er dus dik in dat ik geen standbeeld van mezelf zal aanschouwen. Ik ben geen dictator en ik wil ook nog niet dood.

Maar de fascinatie voor standbeelden blijft. Vaak staan ze er wat verloren bij; ondanks de prominente plek die de meesten hebben, lopen mensen er voobij zonder enig eerbetoon of zonder ze zelfs maar op te merken. Andere beelden vind je plotklaps achter de struiken, of weggedrukt tussen gebouwen en ander straatmeubilair, met een paar vogels achteloos op de uitgehouweb schouders.

Ik dacht dat het juiste platform was om beelden vast te leggen op de camera en hier te delen.