Jiwa means soul, and that’s the theme of this years Jakarta Biennale. Most of the art are installations displayed in big locations like the Gudang Sarinah Ekosistem warehouses, the Museum of Fine Arts and Ceramics or the jakarta History museum.
My first atempt to find the Jiwa of art in Jakarta started in the Gudang Sarinah, where I met faces from paper and stone, arthouse films, unknow standing objects and here and there some sculptures, and paintings at the wall.
But it all started with a horrible traffic jam, on a weekend day. They can pop up anywhere unexpected. But traffic comes along with Jakarta, no escape, and I stopped already long time ago with complaining about it. Just go with the flow. Check your smart phone inside out till the battery is empty, but never leave home without a bottle of water, just in case you need to survive a night on the road.
The mission is only halfway cause the unexpected traffic jam blew up my schedule so I will complete this soul searching for my art feelings in a second video next week.
Now, if you made the text till here, how do you feel about the art at Jakarta Biennale (or just here in the video)?
Did Chinese admiral Zheng He discover America before Columbus and Vasco da Gama? I think he could. but more important, read how Zheng He’s travels can lead to a major conflict today…
During my visit to Malaysia I walked into a rememberance stone in the world heritage city center of Melaka and read about the visit of Zheng He in 1405. This visit was a first of seven voyages which he made between 1405 and 1430. He visited not only the countries of South East Asia, but went well beyond that: India, Sri Lanka, the Arabian peninsula and the east coast of Africa. Till so far the official reading.
Not much later I found the Cheng Ho museum which turned out to be a wonderful museum about the life and times of Zheng He. His fleet is build at scale in a diorama and then you start to think how impressive this must have been. The admiral build his biggest Treasure Ships measuring 120 meters long and over 50 meters wide each. Compare Columbus 30 by 10 meters ships. Columbus sailed out – 70 years later – with 3 small ships. Zheng He with close to 200 ships.
Now the Chinese emperor was not in a conquering mood, lucky world. They sailed to all the kings and sultans to show off their power and increase trade. Some researchers think have found prove that parts of the fleet sailed around Africa and hit the American continent. Direct prove has not yet been found, but one of the first appearences of Asia and parts of South America show up in 15 century maps in Italy (see Fra Mauro map) and Turkey (see the Piri Reis maps) and it could be very well possible that early travelers from Venice to the east might have encountered Chinese treasure ships and copied their sea charts. It is still indirect proof, but seems more reasonable then prehistoric Atlantis blah blah.
I bought myself a few books about this in the west so unknown explorer to enrich my collection of obscure history and cartography memorabilia , well hidden in a vault somewhere in Holland.
Today China expresses that “Chinese activities in the South China Sea date back over 2000 years ago” with China being “the first country to discover, name, explore and exploit the resources of the South China Sea islands and the first to continuously exercise sovereign powers over them.” For instance, Chinese sources claim that maps of the South China Sea islands were published throughout the Ming and Qing dynasties, including in navigational charts drawn up by China’s fifteen-century admiral and explorer Zheng He. (source)
And so Zheng He is back in today’s politics, not only because of the South China sea rising conflict, but also as an example of China’s modern day silk road initiative called: One Belt One Road, where China is increasing its influence over the Eurasian world to build airports, railroads and seaports to connect China’s industrial areas over land and sea. For many poor countries a great opportunity, for the sceptic west another thread of the upcoming eastern powers.
As long as they handle in the spirit of Zheng He – collaborative with win-win trade benefits – it would be fine with me.
Ik rij met een taxi door verrassend brede straten omrand met koloniale Franse gebouwen, vol met auto’s in een snelstromende rivier van toeterende scooters. Druk, maar toch weinig files, voor hoelang nog? De stad heeft vrijwel geen shopping malls, want straten hebben hier nog hun eigen winkels en eethuizen. Weinig hoogbouw, maar wel veel in aanbouw. En koffiehuizen, werkelijk overal zijn koffiehuizen.
Streetfood: Pho noodelsoep, Vietnamese loempia’s (rauw, gestoomd of gefrituurd), en – overblijfsel van de Fransen – de baguette (Bhan mi) maar dan met Aziatisch beleg. Vanuit het oude centrum tot aan de rivier ligt een splinternieuwe boulevard, breder en langer dan Barcelona’s Ramblas. Ho Chi Min, de revolutionaire vader des vaderlands wiens naam nu de naam van de stad draagt, kijkt vanaf het stadshuis over drukke boulevard. De hele metropool ademt de mogelijkheden van een nieuw tijdperk voor een jonge en optimistische bevolking. Saigon is booming.
Ik arriveer bij een restaurant in oud Saigon waar Stefan met vrienden ons opwacht. Vietnamezen eten op straat op stoeltjes waar in Europa kleuters op zitten. Ik schud beleefd handen terwijl voor mijn gevoel mijn hoofd tussen mijn knieen hangt. De tafel vertegenwoordigd Vietnam, Cambodja, Thailand, Filipijnen en Nederland. Naast de schotels die de chef serveert komen er legio handelaren voorbij met snacks en zo groeit de variatie op tafel. Dôôô! En glazen bier klinken na elke zin die iemand in het gezelschap uitspreekt. Zo gaat dat in Vietnam.
Plots is daar een lange jongen die niets verkoopt maar wel luid iets aankondigt. Hij steekt een sigaret op, en duwt het brandende eind langzaam door een plooi in mijn T-shirt. Het filter steekt er nog uit, hij strijkt de plooi weg en de sigaret is verdwenen in een pufje rook! Hij kijkt hij me aan, opent verbaasd zijn mond en schuift met zijn tong de brandende sigaret langzaam naar buiten. Close magic, recht onder mijn neus, en nog meer tovenarij volgt. Amusement zegt iets over de staat van een volk. Landen zonder amusement zijn in oorlog of kampen met permanente rampen, waar amusement opkomt, groeit het vertrouwen en de economie, en waar amusement overslaat in decadentie, is de crisis aangebroken en dat leidt uiteindelijk weer tot oorlog. Het gaat dus goed met Vietnam.
Noem een stad in Nederland waar geen beeld staat van een lokale held, schrijver of politicus. Zo af en toe schijnen er burgemeesters, kunstenaars en historische verenigingen bij elkaar te komen om een prominent die zijn of haar sporen voor de lokale gemeenschap verdiend heeft, in brons te gieten of uit steen te hakken.
Door de eeuwen heen zijn zo pleinen en winkelcentra netjes opgevuld met standbeelden, al dan niet te paard gezeten. En niet alleen in Holland. Het gebeurd in heel Europa, Amerika, Afrika en Azië.
Maar niet in Dubai dus. Ik heb zo ongeveer alle hoeken van de stad gezien maar nooit iemand op een sokkel gevonden. Zelfs niet de vader van de Emiraten, Sheik Zayed. Wel abstracte vormen en gigantische theepotten of olielampen, maar nooit ook maar iets in de vorm van een mens.
Dit is – denk ik – omdat het in de moslim cultuur ‘note done’ is om de Profeet af te beelden, en voor het gemak dus ook maar geen Andere Grote Leiders uitgezonderd dictators als Khadafi en Saddam, die hele steden met hun evenbeeld bezaaid hebben, liefst om elke hoek.
Together naast de metro
Ik was dan ook hoogst verbaasd in mijn laatste dagen in de emiraten plots twee imposante beelden te vinden, verscholen tussen de achterzijde van de Dubai Mall, een metro lijn en een dode hoek van de Burj Khalifa.Ik moest dan ook aardig wat moeite doen om er te voet te komen, want parkeren in de nabijheid was geen optie.
Eenmaal ter plaatse reikten ze wel vier meter hoog, gehouwen uit zwart graniet en wit marmer. Op de achterzijde van de gezamenlijke sokkel vond ik een bescheiden plaatje met daarop ‘Together’ genoteerd. De beelden blijken van de hand van ene Lufti Romhmein, uit Syrië. Mooi werk, eerlijk gezegd. Ze passen prima in deze woestijnstad, maar hadden beter tot hun recht gekomen ergens bij de fonteinen van Burj Dubai, waar de vele toeristen ze zouden kunnen bewonderen, en zien dat het met de gelijkheid van man en vrouw in Dubai nog lang niet zo slecht gesteld is.
klik klik klik in het moment! Ik was op een boottocht door de marina haven van Singapore toen ik de man een foto zag maken van de beeldjes aan de kade. Het lijkt ineens of ze voor hem vluchten en zelfs in het water springen. Snapshot!
de paaltjes die de drukke weg van het Rizal Park in Manila scheidden hebben ijzeren bollen bovenop. Fotografie is leuk als je ‘het’ ineens ziet en klik klik klik je zet het erop.
Snapseed app doet de rest (helderheid, contract, scherpte aanpassen, en dan een dosis ‘drama’ eroverheen.
Op een 30 minuten wandelen van mijn woonstee, ligt de ommuurde stad Intramuros (binnen de muren) ofwel het oudste gedeelte van Manila. Het is de vestingstad van de Spanjaarden en ergens aan het einde van de 16e eeuw gebouwd. Hoewel het de Portugees Magelaen was die de archipel ontdekte op zijn tocht rond de wereld waren het toch de Spanjaarden die hier de diepste wortels schoten op deze eilanden in het verre oosten.
Even een voetnootje – hoewel Magelaen de geschiedenisboeken is ingegaan als de eerste die rondom de wereldbol zeilde, moet ik toch even vermelden dat deze ontdekkingsreiziger zelf halverwege op een strand van een Filipijns eiland in de branding bleef liggen met een paar bamboe speren in zijn bast. Maar daarover een andere keer meer…
De meneer van het standbeeld met die omgekeerde emmer op zijn kop is overigens de naamgever van de Filipijnen. Koning Philip II van Spanje, de zoon van de Koning van Spanje uit ons volkslied, het Katholieke monster dat hele bevolkingen decimeerde uit naam van god, en die overigens ook Balthasar Geraerts naar Delft stuurde om onze prins Wilhelmus (van ons volkslied) neer te schieten op de trap van het prinsenhof.
Nou, voor die vijand van De Nederlanden is hier dus in Intramuros, Manila, een standbeeld opgericht! Hij staat wat symbolisch naast een wereldbol (heerser over een rijk waar de zon niet ondergaat, of een koning groter dan onze wereld…?) en een rol papier in zijn hand (een vrijbrief van god? een hoofdstuk uit de bijbel? een boodschappenlijstje?). Vandaag de dag kijkt Flip de Tweede uit op het Ministerie van Immigratie, waar ik een verlenging van mijn visa moest aanvragen.
Hij kan blijven staan waar die staat, met of zonder visa. Toch vreemd dat de Filipijnen deze man, die aan de voet stond van drie eeuwen uitpersing en slavernij, een standbeeld hebben gegeven. Ik moet daar toch eens het fijne van weten.
Ooit, een hele lange tijd geleden, aan boord van een schip, zei iemand uit de grond van zijn hart dat die voor mij (en Dolf) een standbeeld wilde oprichten. Dat is me altijd bijgebleven. Okay, de goede man was dan wel een gezagsdrager, hij was ook ernstig dronken, en het was 5 uur in de ochtend, maar toch…
Sinds die tijd heb ik standbeelden altijd met een andere blik bekeken. Sterker nog, voor die tijd gunde ik ze geen blik waardig. Maar daarna, als ik een standbeeld passeerde of als een bronzen torso mij voor de voeten liep, moet ik altijd even kijken wie die persoon was waarvoor een beeld was opgericht, en of ik er mee in kon stemmen met de eer die hem of haar (het moet gezegd, er zijn maaar weinig standbeelden van vrouwen) te beurt viel.
Wat is er voor nodig om een standbeeld te krijgen? Ik denk dat ik een paar regels heb gevonden. Allereerst bepaal je het niet zelf. Een standbeeld krijg je van iemand anders, en meestal ook nog van een hele gemeenschap gelijkgestemden. Je hebt meestal ook een uitzonderlijke prestatie geleverd, een heldendaad, of je bent gewoonweg heel belangrijk geweest.
Je bent ook meestal dood als je een standbeeld krijgt. De mensen die dit bij leven krijgen zijn meestal een dictator. Veel meer kan ik er niet over zeggen. Het zit er dus dik in dat ik geen standbeeld van mezelf zal aanschouwen. Ik ben geen dictator en ik wil ook nog niet dood.
Maar de fascinatie voor standbeelden blijft. Vaak staan ze er wat verloren bij; ondanks de prominente plek die de meesten hebben, lopen mensen er voobij zonder enig eerbetoon of zonder ze zelfs maar op te merken. Andere beelden vind je plotklaps achter de struiken, of weggedrukt tussen gebouwen en ander straatmeubilair, met een paar vogels achteloos op de uitgehouweb schouders.
Ik dacht dat het juiste platform was om beelden vast te leggen op de camera en hier te delen.
I bought myself a few books about this in the west so unknown explorer to enrich my collection of obscure history and cartography memorabilia , well hidden in a vault somewhere in Holland.
Voetnoten 
Let me know that…