De Egyptische doedelzakspelers

Na een wandeling langs de boulevard arriveerde ik bij de village, een klein dorp aan het strand waar ook appartementen verhuurd worden. Een meneer van de receptie liet me een appartement zien dat er perfect uit zag, maar de enorme moskee op 300 meter afstand overbrulde elk woord dat de meneer goedlachs probeerde over te brengen. Het is een overweging, maar ik moet de gebedstijden maar eens klokken om te zien of ik hier normaal zou kunnen leven.

De Egyptenaren meten een geslaagd feest blijkbaar sowieso aan het aantal decibels. Een bruiloft in de lobby van het hotel overtroefde elke verwachting. Klarinetspelers, trommelaars en doedelzakspelers (!), verkleed als het hof van een farao, schreeuwde, blaasde en trommelde tot de kroonluchters aan het plafond dreigend heen en weer zwaaiden. Het bruidspaar stond wat versuft tussende klappende en zingende menigte terwijl een camerateam met duizenden Watt-lampen de temperatuur van de gelukkigen nog eens met een paar graden verhoogden. Er kwam geen einde aan.

‘s Middags stond Alan voor het hotel en met reden we naar de terminal. Om hier te komen moet je linksaf op de hoofdstraat naar de veerpont, die af en aan vaart over het Suezkanaal. Aan de andere zijde ligt Port Foead, waar in beter tijden de Britten het kanaal runden. De 19e eeuwse huizen zijn wit met blauwe daken en balkons en sterk verwaarloosd. Daarachter ligt een eindeloze reeks flatgebouwen die aan de Oosteuropese depresieve bouwkunst van voor de Muur doen denken. Het is maar goed dat hier de zon altijd schijnt.

De tweede pont is een stuk trager en ligt in het gebied waar de woestijn nog niet bebouwd is. Het is de tax-free zone waar de terminal in aanbouw is, dus een aantal uitgebreide controles zijn hier altijd aan de orde. Eenmaal aan de andere zijde bedacht ik me dat het per fiets naar mijn werk gaan niet echt een optie is. De afstand is al vrij lang maar het rijgedrag op de lange woestijnweg nodigt niet echt uit tot sportieve acties. Die hou ik voorlopig maar voorbehouden aan de lange boulevard waar geen auto’s mogen rijden.

Op de terminal staat al een eenzame Noelkraan, maar de electriciteit zal hier pas halverwege juni in bedrijf komen, dus de lift deed het ook nog niet. De stack is al aardig onderweg en wonderwel werd er door een paar honders man druk beton gestort, bakstenen gelegd en gebeden. Het kantoor krijgt al een vorm maar staat nog volop in de steigers. De verwachting is dat we ergens in augustus verhuizen naar de terminal, dus voorlopig kan ik nog lopend naar het kantoor, want dat ligt slechts twee straten verder van mijn hotel.

Alan vertelde me dat het de bedoeling is dat ik komende week ergens met Haism, een toekomstige superintendent – die uiteindelijk shift manager zal worden – naar de havenvakschool in Alexandrie kan gaan. Daar worden de kraanmeesters drie dagen getest in een simulator en de besten gaan voor een opleiding van twee maanden (!) naar Shalala in Oman. Uit een groep van 80 komen de 18 besten en dit worden de mentors voor onze terminal. En als ik toch in Alexandrie ben moet ik gelijk maar even de 50 containers (40′ en 20′) bekijken die voor de trainingsperiode in Port Said besteld zijn. Of we ze wel kunnen oppakken met een spreader, want de kwaliteit schijnt nogal pover te zijn. Lijkt me wel interessant om te zien. Ik zal maar een zooitje stickers meenemen, of een spuitbus is misschien beter…

De rest van de avond heb ik besteed aan internetten en op omroep.nl kon ik zomaar het laatste NOS journaal volgen. toch een wonderlijk apparaat die laptop. Morgen weer vroeg op, het weekend loopt hier namelijk van vrijdag tot zaterdag, dus zondag is hier een gewone werkdag. Hopelijk dat de plaatselijke makelaar me dan wel kan rondleiden, want vanavond was die niet komen opdagen. Geduld is een schone zaak in Egypte…