Een huisje aan de middellandse zee

Vandaag na het werken op stap gegaan met de lokale makelaar van appartementen in port Said. Hoewel, hier is iedereen eigenlijk een makelaar als je er naar vraagt. De man die mij een en ander kon vertellen over Port saids huizenmarkt stelde zich in belabberd Engels voor als Gamal, en hij beweerde kraanmeester bij de nieuwe terminal te zijn… affijn, er staat een kraan ook al is er nog geen stroom.

Het eerste appartement was de eerste verdieping van een lousy flat aan de hoofdstraat, wel vlak boven een exclusieve winkel van Timberland, dus een gewilde plek volgens Gamal. Het trappenhuis en de gang waren stoffig en hier lijkt elk trappenhuis of gallerij met mokers bewerkt. Overal zijn gaten en stukken uitgevallen.

Het appartement was wel lekker ruim, de livings zijn hier flink aan de maat. ‘Yeh, Big family’s’ aldus Gamal, die snel een ongeidentificeerd object uit een verlaten koekenpan in de afvalbak schoof. ‘Holland houses smaal, because cold… here warm, so big!’

Daar kan best waarheid inzitten, maar de verwachte schandalig hoge prijs kwasm er niet uit, het viel zelfs mee. ‘best hous in town…’ maar het leek mij een slecht voorteken. Over verborgen gebreken hoef je hier niet te spreken als hier vroeg of laat een flatgebouw instort, dus ik besloot met een zuinige blik het bod in overweging te nemen.

Vervolgens kwam ik onverwachts terug in het dorp aan de zee, waar ik in het weekend ook navraag had gedaan. Het blijkt dat de huizen hier door verschillende eigenaren beheerd wordt en deze meneer lijkt een aardig kapitaal aan woningen in zijn bezit te hebben. Een fortuinlijke woning van vier kamers was te veel van het goede, maar het appartement 4 hoog, topfloor, was zeer degelijk en goed onderhouden.

Helaas waren de meubels wederom van slechte smaak. De Egyptenaar houdt nu eenmaal van kitch en fancy huisraad. Dus fautuils vol met tierelantijnen en klatergoud, kroonluchters in plaats van een strakke lamp en enorme Chinese vazen van nep porcelein. Maar als je dat wegdenkt, dan blijft er een prima woning over.

Het veranderen van huisraad en het plaatsen van extra airco’s is hier heel gewoon. Vanwege de big families staat zo ongeveer elke muur volgeklemd met stoelen en banken. Voor Gamal geen probleem, ‘whatever you like mister Robert’.

Morgen gaan we verder en donderdag ook. Er is blijkbaar veel keus en ik vind het een uitermate interessante bezigheid, dat bekijken van Egyptische woningen. Maar ik geloof dat ik het huisje aan de Middellandse zee, op nog geen 300 meter van het strand, wel zie zitten. Maar daar moet je hier niets van laten merken. Ik zal het uiteindelijk moeten aanschaffen met een diepe zucht en met mijn handen in het haar. Want anders betaal ik teveel, dat staat voor mij wel vast, en voor Gamal ook…

uitzicht uit het hotel met in de verte het huisje aan de Middellandse zee