The road to Alexandrie

Port Said kom je niet zo maar uit. Na de laatste oorlog met israel lag de boel in de as en om weer een beetje bij te komen van al die ellende riep de regering in 1975 de stad uit tot tax-free zone. Zo konden de burgers wat goedkoper aan bijvoorbeeld laarzen komen en zo… En daarom roadblocks aan de uitgangen van de stad, vol met smokkelaars en corrupte agenten, aldus een ontevreden collega, waarmee ik vandaag een aantal oefencontainers zou gaan aanschaffen in Alexandrie.

Met volle vaart zigzaggenden we tussen paardekarren, gaten in de weg en wandelende takkenbossen waaronder benen uitstaken, en begonnen aan de drie uur durende tocht over de noordelijke kustroute. Dit is de uitzichtloze steppe van de delta waar de twee klassieke uitlopers van de Nijl in zee uitstromen. De eerste passeerden we bij Damyetta waar ‘the most gready people of Egypt are living’ aldus Mohammed, de chauffeur die het goed zou doen in een Amerikaans stuntteam.

Bij de tweede rivier, vlak voor Alexandrie, kwamen we even los van de brug en toen vond ook mijn collega het wel welletjes. Iets langzamer gingen we op zoek naar een scrapyard waar ik een 30-tal containers moest keuren voor het oefenprogramma op de nieuwe terminal. De buitenwijk waar dat in gelegen was heeft alleen nog maar huizen, geen straten. Stapvoets bewogen we ons door kuilen en gaten vol modder en stof en lieten een gebroken koplamp achteloos achter bij een te hoge stoeprand. Even verderop stonden drie mannen met snor en zonnebril ons op te wachten.

Na de uitgebreide begroetingsceremonie in het gegorgelgeratel dat ik me binnenkort ook nog eens eigen moet maken, begreep ik dat dit ‘the best place’ in Egypte was voor 2e hands containers. Dat was een ernstige ontdekking, want er stonden hier een paar honderd bakken in- op en over elkaar gestacked in de meest erbarmelijke wijze.

Ik werd netjes naar de voorgeselecteerde containers gebracht, waarvan de binnenzijden keurig in de verf stonden. Het was nog nat… Ik was niet bijster geintereseerd in de binnenkant en die informatie kwam hard aan bij de man met de grootste snor. ‘It’s for training…’ zei ik zo ongeintereseerd mogelijk. ‘Ik wil bakken die niet krom zijn, zonder gaten en waar de deuren niet uitvallen…’

De beste containers waren die waar ze hun eigen auto’s in geparkeerd hadden om ze uit brandende zon te houden. Die koos ik als eerste uit. Van de dertig kwam ik niet verder elf geschikte exemplaren. Op de vraag of ze ook met een spreader opgepakt konden worden voor de laatste test, werd enthousiast gereageerd en prompt kwam er een heftruck aanrijden. Daar had ik dus niet veel aan…

Na een uitgebreid handenschudden en schouderkloppen vernam ik dat we deze elf bakken spoedig op de terminal konden verwachten. De overige 19 zouden volgende week klaar staan, als nieuw… ergens anders vandaan. ‘Uit welk land?’ Vroeg ik cynisch. Even later aan de waterpijp in een theehuis in Alexandrie zei Mohammed dat ik een prima deal had gesloten. Ik moet nog maar zien of de bestelde containers ook dezelfde zijn die afgeleverd worden…