Een nieuw werkpak

Niet zo’n bijster boeiende dag vandaag. Omdat de aankomende planners en dispatchers met Rob voor instructie naar Oman zijn en Haism in Alexandrie is achtergebleven, zat ik de hele dag in een verder verlaten afdeling operations. Alleen Mohammed (zo heten ze vaak hier) van de postkamer/keuken kwam af en toe langs voor thee en plotseling met een hele garderobe kleding.

Het werkpak van de terminal bestaat uit een knalrood T-shirt en een verschrikkelijke donkerblauwe slobberbroek. Of ik even wilde passen voor de juiste maten… Ik weet niet of ik daar echt in wil gaan rondlopen, maar goed, toch maar gedaan en prompt werden er 3 T-shirts en twee slobberbroeken afgeleverd, keurig in het plastic. Als extraatje nog een goudkleurige pin met het bedrijfslogo, voor op je jas… Ik denk niet dat ik hier ooit nog een jas ga dragen, het wordt nu al akelig heet rond het middaguur.

Na een bezoekje aan Mohammed, dit maal de baas van personeelszaken, kon ik naar de benedenburen om een bankpas aan te vragen voor de Piasters die ik lokaal als vergoeding voor huis en auto krijg uitbetaald. Kan ik voortaan pinnen in de stad, want iedereen wil altijd cash betaald worden.

Voor het aanvragen van een bankpas moet je hier aardig de tijd nemen. Zo ongeveer alles wat je in je leven gedaan hebt, moet op een eindeloze reeks formulieren ingevuld worden, waarvan meer dan de helft in het Arabisch is gesteld. Dus dat was puzzelen met de klerk, die de bureaucratie nog hoog in het vaandel had staan.

Na een klein uur namen schrijven in blokletters en handtekeningen zetten, kreeg ik uiteindelijk een rekeningnummer. De 37 pond die het openen van een rekening hier kost, kon helaas niet van de rekening worden afgeschreven, want ja, daar stond nog geen geld op…