Een royale suite

Of mijn huidige hotelkamer wel voldeed? Niet echt, antwoorde ik de baas. Het is een beetje krap aan het worden na twee weken… Vooral sinds mijn laptob met toebehoren de enige tafel van de kamer in beslag neemt. Een telefoontje naar de secretaresse zou dit euvel snel verhelpen. Een grotere kamer met een extra zithoekje zou een welkome luxe zijn. Ik keek er naar uit.

Toen ik mijn sleutel in de lobby ophaalde, kreeg ik van een alleraardigste dame (zonder hoofddoek) te horen dat ik mijn spullen kon pakken om naar de andere kamer te verhuizen. Een uurtje later had ik alles ingepakt en meldde me verwachtingsvol aan de balie. Het bleek een suite te worden! Met een veelbelovende vaart schoot de kruier volgepakt de hoofdingang van het hotel uit…

Helnan Hotel in betere tijden…

Verbaasd volgde ik de gedrongen kruier de tuinen van het hotel in, langs het kale voetbalveld en het groenbruin gekleurde zwembad. De voettocht eindigde bij de tuinappartementen op een flinke afstand van het hotel. Nu zit ik in een kale zaal van ruim 70 vierkante meter met een enkele kast, twee zitbanken en een open keuken met slechts een enkel stopcontact. In de verte staat een teeveetje dat nauwelijks zichtbaar is, een meter of vijf buiten het bereik van de afstandbediening…

Met wat fantasie kon ik alsnog de laptop optuigen met draden die vanuit drie hoeken de spanning, internet en geluid aanvoeren. Als een spin in het web zit ik nu midden in de suite deze tekst te typen. Maar de boxen komen goed tot hun recht nu, met Metallica op 10 en de waterkoker – aangesloten op de scheeraansluiting – zal zo wel gaan borrelen in de badkamer.

Het klinkt allemaal vrij luxe, dit 5 verdiepingen hoge hotel met zwembad, tennisbaan, voetbalveld, restaurants, fitnessruimte en tuinsuites, maar niets is minder waar. Het Helnan hotel is in de loop der jaren langzaam in verval geraakt en het hotelmanagement probeert in het geniep de schijn van alle comfort op te houden. Wie wat beter keer kijkt ziet overal gebreken en tekortkomingen. De gehele tweede verdieping is afgesloten voor publiek en het a la card restaurant is thans in gebruik als meubelopslag afkomstig van in ongebruik geraakte kamers (kun je zien als je even je hoofd tussen de enorme gordijnen steekt…)

Maar goed, morgenavond is het tijd voor de grote onderhandeling. Dan ontmoet ik de eigenaar van het appartement dat ik op het oog heb. Na de auto is dat de volgende grote vooruitgang. Hopelijk kan ik het vanaf de 1e juni in gebruik nemen en een duik nemen in een zwembad zonder beestjes…