De grote onderhandeling

Wanneer je in Egypte belangrijke zaken gaat bespreken doe je dat nooit alleen. Zodoende stonden aan mijn zijde collega Haism als tolk en kenner van redelijke prijzen, collega Rob omdat vier oren meer horen dan twee. Voor de sier kwam Achmed mee, een kennis van Haism. Zijn rol was vaag, maar hij zou in ieder geval een extra stoel op vullen en ja knikken als ik iets goed vond of afkeurende handgebaren maken als ik het ergens niet mee eens was.

De tegenpartij was vijf man sterk en zodoende stonden we zijn negenen driftig handen te schudden in de huiskamer. Een man van rond de vijftig, Terak, bleek de woordvoerder te zijn en met hem besprak ik de bijzonderheden van het appartement. Ik moet eerlijk zijn; dit was het netste huis dat ik tot zover had gezien. In de afgelopen dagen zag ik vervallen keukens, stinkende badkamers en vreselijke potsierlijke meubels, loshangende kroonluchters en toiletpotten die op geleegde vuilnisemmers leken. Hier leek het wel Hollands ingericht.

Het balkon van het huisje op de topfloor (4 hoog) van de flat, keek uit over prachtige villa’s, goed onderhouden tuinen en een azuurblauwe zee, waar de konvooien van en naar het Suez kanaal aan de einder voorbij voeren. Er stond een heerlijke bries die volgens Terak een airco volledig overbodig maakte, zelfs in het heetst van de zomer. Tot nu toe had ik niet anders gehoord, maar eiste toch op zijn minst een airco in de slaapkamer. Dat was geen enkel probleem.

Op het huis viel dus niets aan te merken. Ik was vrij om meubels te verwisselen, en al het onderhoud en toekomstige problemen zouden direct opgelost worden. Na een half uur randvoorwaarden en gekibbel, kwam het dan uiteindelijk aan op de huurprijs per maand. ‘Hoeveel dat ik wilde betalen?’ Het werd helemaal stil… ‘Wat dacht jij te vragen’, was mijn antwoord. Het bleef stil. De aanwezigen keken naar hun nagels, bladerden in notitieboekjes of tikten afwezig op hun mobieltje. Het was nu tussen Tarek en ik.

5500 zei Tarek zonder blikken of blozen, 2000 schermde ik vanuit een comfortabele stoel. Het kippenhok barste los. Alle aanwezigen reageerden verontwaardigd, boos, vol ongeloof en maakten aanstalten om weg te lopen of wierpen de handen in de lucht. Drie talen ratelden plots door elkaar heen. Tarek en ik begonnen nu troeven uit te spelen van voors en tegens. Na een steekspel eindigden we op 3000 – 4250, en lager ging hij niet, ook niet na een serie Arabische argumenten van Haism. En toen pakte Tarek de telefoon en met een dramatisch gebaar melde hij: ‘I ask owner.’

Wat? Ik dacht dat hij de eigenaar was. Ik vreesde dat het hele spel weer opnieuw ging beginnen, want ik had me eerder al voorgenomen om alleen zaken te bespreken met de eigenaar zelf. En wie ben jij dan eigenlijk? Vroeg ik Tarek. ‘I am brother of owner… Ik gebaarde dat ik zelf de telefoon wilde hebben. Hello?

‘Hallo met Tawik, kom je uit Holland?’ Jawel…
Okay, dan kunnen we Nederlands spreken, ik woon al 25 jaar in Utregg… Tarek is mijn broer. Ik zit nu in Cairo en kom vrijdag naar Port Said, zet ik lekker een gezellig Hollands bakje koffie voor je? Wij dan samen praten over het schoonste huis in Muhaba Village en voor een goede prijs ook nog.

Het was wederom stil in de kamer en toen ik ophing keken acht paar ogen me vragend aan. Ik zei dat ik vrijdag zou onderhandelen met meneer Tawik zelf. ‘Alleen met hem en dus niemand erbij,’ meldde ik en nadrukkelijk keek ik iedereen nog eens aan. ‘Niemand dus…van jullie…erbij.’ Ben benieuwd hoe dat gaat verlopen, maar goed, dat gezellige Hollandse bakje koffie heb ik alvast geregeld.