In de bazaar

Meneer Tawik (spreek uit Tauviek) bleek een bijzonder innemende en vriendelijke man van tegen de vijftig. Terwijl de koffie pruttelde binnen, keek ik wederom naar het fantastische uitzicht. De branding was goed te horen en verder verschillende vogels die de tuinen in de Village verkiezen boven de drukte van de stad. De stad… die lag direct aan de andere zijde maar van het getoeter, piepende banden en andere herrie was niets te vernemen. Lekker hoor…

We spraken meer dan een uur over het leven in Egypte en nederland. Tawik woonde al 25 jaar in Nederland en was begonnen als dierenarts en verlegde zijn activiteiten momenteel naar onroerend goed, in beide landen… Hij vermeldde dat hij geen Egyptenaren meer in zijn appartementen wilde omdat deze de boel helemaal uitleven, en zodoende was ik een geschikte kandidaat. Met een mok koffie kwamen we er snel uit: 4000 Egyptische ponden was de prijs inclusief onderhoud, vervanging of reparatie door zijn neef die zonodig ook de boodschappen doet.

Hij beloofde later die dag nog te bellen als hij het contract (Arabisch-Engels) geschreven zou hebben. Zodoende gaven we elkaar de bevestigende en bindende handdruk en tevreden besloot ik eens wat extra kleding en boodschappen in de stad te gaan doen. Een aantal dagen eerder had ik vanuit de auto een ander deel van de stad gezien waar volop taxfree kleding werd verkocht. Met de aanwezige kleding in de boetieks van Port Said kun je zo ongeveer het hele Afrikaanse continent aankleden, dus de kans van slagen was groot.

Ik parkeerde mijn auto in een wat klein steegje aan de rand van de bazaar en nam een kruispeiling van een moskee minaret, een gebouw gehuld in steigers en een uithangbord boven mijn auto met daarop de tekst El Shahid Boutique. Met die gegevens kon ik zonder zorgen op stap door de nauwe straatjes van Port Said’s enorme bazaar, althans, dat dacht ik.

Al gauw werd ik overal aan mijn shirt getrokken door allerlei handelaren die me jeans, leren jassen, sokken, hoge hoeden, schoenen en pyama’s wilden verkopen. Ongeveer alles wat een mens kan aantrekken werd hier verkocht en de opkomende kledingrekken en straatventerkarren verslechterden het zicht al gauw tot minder dan twintig meter.

Inmiddels was ik al meerdere keren met iemand naar een stand meegelopen en uiteindelijk was het een reeks neven, broers en ooms van de El Azzra familie die mij geheel in het nieuw staken. Van de ene winkel door naar de andere, zoals dat hier gaat, was er weinig van mijn orientatie intact gebleven. Ik had twee spijkerbroeken (10 dollar per stuk) slechtzittende Adidas sportschoenen (11 dollar) en twee tassen vol T-shirts, sokken en korte broeken; ook voor weinig.

Vreemd genoeg had ik het idee dat ik nog steeds te veel betaalde, want de steeds groter wordende groep El Azzra’s sloegen me na elke koop enthousiaster op de schouders om vervolgens in een drafje een bezoek aan de volgende verwant te brengen. Toen ik zomaar ineens een witte stropdas met zwarte bolletjes kocht, had ik er genoeg van. De Azzra’s nodigden me uit voor een kopje thee en na een uitgebreid afscheid stond een groepje mannen me uit te zwaaien en verdween ik om een hoek en stond ineens op een vismarkt…

Die had ik tot dusver nog niet gezien en geen van de straatjes kwam me dan ook enigzins bekend voor. Nu is het geen probleem om de wijk uit te lopen, zolang je maar een rechte lijn aanhoud, maar ik had nog een auto om mee te nemen.

Terwijl ik me een paar keer omdraaide voor herkenningspunten, hoorde ik ineens een rauwe kreet. Ik was in de drukte op de tenen van een wat akelig uitziende meneer met slechts een oog gaan staan. Hij liep op een kruk en toe besefte ik dat deze meneer niet alleen een oog miste, maar ook nog op zijn enige voet was gaan staan.

Zijn reactie was ernstig te noemen en hoewel ik geen Arabisch versta, begreep ik de boodschap duidelijk. De mensen op de vismarkt stonden allemaal te kijken en terwijl ik wat verontschuldigende gebaren maakte, haalde de stakker ineens uit. De kruk raakte me onverwachts hard op mijn linkerbil, waarop iedereen heel hard begon te lachen…

Hoewel je in Egypte overal veilig bent, bekroop mij het gevoel dat ik me hier maar beter zo snel mogelijk kon verwijderen. Hoopvol keek ik in het rond op zoek naar mijn vrienden van de Azzra familie, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Toen de man met de kruk, aangemoedigd door het gelach van de omstanders, vervaarlijk zwaaiend met zijn kruk op mij af hinkte, besloot ik verder geen deining te maken en via een smalle steeg de vismarkt te verlaten. Met vier tassen kleding en twee stokbroden die overal achter bleven haken maakte ik me uit de voeten.

De mobiel ging: Tawik had het huurcontract gereed liggen en of ik even langs kon komen. ‘Een half uurtje heb ik nodig’, zei ik badend in het zweet. Op elk kruispunt zag ik wel een minaret of een gebouw in de steigers, en mijn enige andere aanwijzing was het uithangbord van El Shahid Boutique. En dus vroeg ik daar maar naar.

Een onbekende jongen wist precies wat ik bedoelde en zo belandde ik weer in een winkel van de familie El Azzra. Al gauw waren ze allemaal weer aanwezig. ‘Why El Shahid? No good shops.’ De teleurstelling van de El Azzra’s was groot, dat ik zomaar in zee ging met de El Shahids… maar toen ik duidelijk maakte dat mijn auto daar alleen stond was alles weer goed.

Slechts twee keer de hoek om en ik zag mijn auto staan. Hij was compleet ingebouwd tussen kledingrekken en standjes van El Shahid’s boutique. Zo kon ik met geen mogelijkheid de straat uitkomen. Maar daar wisten de El Azzra’s wel raad mee. De hele zaak werd keurig aan de kant geschoven en ze maakten de hele steeg vrij zodat ik ruim baan achteruit de hoofdstraat weer in kon steken. Luid toeterend vertrok ik uit de bazaar en zag een stuk of tien duimen omhoog steken. Toffe lui die El Azzra’s!

Tawik had nog een verrassing in petto. Over een paar dagen kon ik het appartement al betrekken. De familie was al volop aan het schoonmaken en de overbodige meubels werden in een pick-up geladen. Van de week zie ik hem nog als de contracten op mijn werk zijn goedgekeurd. Eindelijk kan ik het Helnan hotel dan gaan verlaten en dat is inmiddels iets om echt naar uit te kijken.