de Zwarte Koning

Donderdagmiddag begint hier het weekend en dat wordt hier gevierd met een massaal samenzijn op de straten van Port Said. Overal is het dan een drukte van belang en auto’s vol jongeren met flitsende Arabische rockbeats – op halve tonen, zeg maar dat kattengejank – rijden tientallen rondjes over de ringweg door het centrum. Overal wordt gestopt en gaan deuren open en dicht, worden plaatsen gewisseld en rijdt men weer stapvoets verder naar de volgende menigte.

Ik stond er een tijdje naar te kijken en besloot dat dit het gevolg is als je geen kroegen in je stad hebt. Natuurlijk speelt het aangename klimaat ook een rol… Zelf wandelde ik met een gecombineerd dam-schaak-backgammon spel tussen de mensen door richting de winkelboulevard aan de voorzijde van Marhaba Village. Daar is een eenvoudig theehuis, vlak bij mij appartement, waar ik de droge keel eens wilde lessen en een blik in de zojuist aangeschafte spellendoos wilde werpen.

Naast mij zaten twee mannen driftig de sisha te roken en gooiden versleten dobbelstenen in een eigen backgammon-bak om vervolgens hun stukken luid op de juiste positie te ketsen. Een van de stenen bestond uit een piastermunt (herkenbaar aan een rond gat in het midden) die sinds de enorme inflatie geen enkele waarde meer had. Muntgeld is dan ook in ongebruik geraakt in Egypte…

Ik had het spel van McGreggor gekocht, een donkere Egyptenaar die ook wel eens een halfzwarte Amerikaan zou kunnen zijn, zoals zijn naam deed vermoeden. McGreggor is een wandelende horlogehandelaar en deelt zijn territorium met Said aan de voorzijde van enige biergelegenheid Cicil. Dat zit onder de Koreaan waar men ook een Stella Export tijdens de maaltijd kan bestellen. (en dat is hard nodig ook vanwege het hoge specerijengehalte van meneer Park…)

McGreggor had de waardeloze staat van mijn horloge (bandje gescheurd, wijzerplaatverlichting defect) al twee weken terug geconstateerd en sindsdien was hij niet meer van mijn zijde geweken als ik maar enigzins in de buurt kwam van deze favoriete stek. Ik beloofde hem over niet al te lange tijd een namaak rolex aan te schaffen, maar nu nog niet. Daarna kwam hij met allerlei snuisterijen waaronder de spellendoos, en een schaakspel had ik nu juist nodig…

In het theehuis pakte ik de zaak uit en ontdekte al gauw dat ik de zwarte koning miste. Een van de backgammon-mannen wilde direct weten van wie ik dat spel gekocht had. Na de naam McGreggor uitgesproken te hebben hoorde ik luid twee keer iets wat waarschijnlijk ‘aha’ betekende, (‘aga’ of zoiets). Na wat afkeurend geratel werd een tegen een pilaar leunende jongen de menigte ingestuurd. De mannen gebaarden mij te wachten en speelden verder.

Niet veel later verscheen McGreggor in het kielzog van de jongen en werd er door de heren stevig gemopperd. De horlogehandelaar keek met toegeknepen wenkbrauwen even onder de tafeltjes en haalde zijdelings zijn schouders op. Hij keek nog eens naar het onvolledige schaakspel en meldde toen dat ‘Egypt always one king’ had. Dat was wel waar, Opper- en Neder Egypte werd een paar duizend jaar door een enkele farao geregeerd.

‘But this is a king, no Pharao,’ hielp een van de backgammers mij, terwijl hij wild met de witte koning in het rond zwaaide. Alles gaat hier met wat meer temperament. Ik had me er al bij neergelegd want de stukken kwamen tenslotte allemaal uit verzegelde plastic zakjes. Maar niet de backgammors, ze stuurden McGreggor weer op pad en bliezen hun stoom af in hun waterpijp.

Ondertussen had ik wel een extra dam/backgammon steen in de spellendoos aangetroffen. Tevreden gaf ik deze aan de twee heren en de steen werd meteen met de piaster verwisseld. Ik had het idee om maar weer eens op te stappen, toen daar ineens McGreggor weer verscheen. De backgammors hielden me tegen en keken Mcgreggor streng aan. Deze had ergens een miniatuur Obelisk vandaan gehaald, een zwarte… Het massa-toeristen product torende hoog boven de andere stukken uit maar paste precies in een vierkantje.

Een van de mannen overhandigde McGreggor luid lachend het piasterstuk in ruil voor de obelisk en ik keek – stom als ik was – even op mijn horloge om een reden te hebben er tussen uit te knijpen. Dat gaat hier namelijk altijd nogal moeilijk. Je moet er altijd bijblijven, ook al ken je de mensen niet eens. McGreggor was het niet ontgaan en keek me met glinsterende ogen aan. ‘Next week new watch,’ herrinnerde hij mij. Belofte maakt schuld, en terwijl ik terug wandelde bedacht ik de eerste zet voor de online schaakpartij met Mushraf: E2-E4. En verder vooruit dacht ik nog niet…