Verslag vanuit internetcafé Vlaardingen

Het is ongelooflijk maar waar: hier op de hoek van de Hoogstraat en de Pepersteeg (in Vlaardingen) is een echt internetcafé verrezen en zodoende kan ik na een maand al grote veranderingen in mijn stad constateren. Ik ben hier zo verzeild geraakt omdat mijn laptop nog wel aan te sluiten is in mijn verder nogal lege huis, maar ik had immers zelf de opdracht gegeven om de telefoon af te sluiten… dus vandaar dat ik hier zit met allerlei luidruchtig telefonerende allochtonen. Het is nog net alsof ik in Egypte zit…

Maar het was een drukke week. Nu acht dagen geleden kreeg ik de opdracht hals over kop te vertrekken naar Europa om het transport van 20 trailers, 33 tug-masters, 2 empty handlers en 2 reachstackers te begeleiden en dat alles volgens de juiste documentatie en zonder schade de splinternieuwe terminal zou bereiken. “Don’t fail’ waren de laatste woorden van de grote baas.

Zes uur later landde ik in Barcelona na een onrustige nachtvlucht. De stewardessen van Iberia proberen allerlei taxfree goederen te verkopen en om het half uur deed de piloot een uitgebreid verslag over de weersomstandigheden en de aankomst tijd in Barcelona, en dat allemaal voorafgegaan door een belsignaal zoals je die nog wel eens op een NS station hoort. Uiteindelijk kon ik na een paar uur bijslapen vertrekken in een Seat met airco richting Zaragoza.

En dat ligt 350 kilometer landinwaarts en in de uitlopers van de Pyreneeën bleek het wagentje, bergafwaarts, soms wel eens 180 kilometer op de teller te krijgen. Dat kwam voornamelijk door de muziek op Hitradio Catalunya… In Zaragoza maakte ik kennis met Jose en Carlos, de twee voormannen van de fabriek die de trailers en mafi’s gebouwd hadden. Ze spraken net te weinig engels om echt te begrijpen wat ze bedoelden, maar na heel veel handen en voetentaal werden de documenten eindelijk goed gekeurd en kon ik wat foto’s maken van de trailers.

De volgende dag, na een zeer uitgebreide lunch (eendelever, zo begreep ik na afloop, ansjovis, iets met ham en chorizo en nog iets waarvan ik beslist niet wilde weten wat het was) snelde ik terug naar Barcelona om de rest van de avond te struinen over de Ramblas en zag daar hoe geraffineerd de standbeelden, muzikanten, circusartiesten, portrettekenaars en zakkenrollers te werk gingen. Als klap op de vuurpijl sloegen een paar dronken Engelse toeristische hooligans elkaar door een etalage met gebak en bonbons heen en kon ik deze avond met hoge amusementswaarde afsluiten.

De volgende ochtend vloog ik alweer naar Schiphol en kon ik een snel weekend draaien met familiebezoek, een barbecue, een bezoek aan een Keltisch festival in Leiden en een bezoek aan cafe de Waal. (Ik ga even snel om de afgelopen 10 dagen kort te beschrijven). Op maandag zat ik alweer in Hooglede – West Vlaanderen – om de 33 trucks te bekijken en wederom het papierwerk op orde te krijgen. Daarna kroegbaas en oude kameraad Cees (de knoopjes van zijn overhemd staan nu echt op springen…) bezocht in Oudenaerde waar ik alweer twee jaar niet geweest was. Ik kreeg een kamer aangeboden in zijn riante ‘hotel’ maar maakte er nauwelijks gebruik van.

Met ‘pien in den kop’ weer terug naar Hooglede om de MOL trucks te volgen naar de juiste laadhaven – kaai 1241 – in Antwerpen. Inmiddels was het ongeveer 50 graden in mijn eigen wagen (zonder airco) en werd het hoog tijd om een van de tientallen terrassen in de oude binnenstad te bezoeken. Op weg daar naar toe herkende ik een straat verder van mijn hotel een andere straat waar ik jaren eerder geweest was. En ja, hier woonde nog steeds spellenbrein Kris Burm alias de Don en uitvinder van Gipf, Tamsk, Dvonn, Zertz en nog een spel met zo’n naam die me even ontschoten is.

De volgende avond zat ik met Don en zijn vrouw aan een veel gezelliger terras op een plein waar de echte Antwerpers eten en maakte kennis met zijn jongste telg Max van anderhalf jaar. We vervolgden de weg naar een prima terras voor een pintje na de familie thuis afgezet te hebben. Deze ochtend bedankte ik hem nog snel voor het etentje en schafte mij de laatste twee spellen aan (zie website) om vervolgens de resultaten van zomerschilder Nick in mijn huis te Vlaardingen te bewonderen. Zijn bon met ‘rollers, kwasten, verfbakje en schuurpapier’ markeerde ik met ‘lunch’ (voor de humor hè…en voor de Egyptische administratie) en schoof net op tijd aan bij moeders om de beloofde gehaktballen goed te laten smaken.

Welnu, dat is de zeer beknopte samenvatting van tien dagen in juni, voornamelijk door het feit dat het in Spanje en Belgie moeilijk is om op internet te komen. Maar goed, iedereen is weer op de hoogte. Morgen weer terug naar Antwerpen en ga ik eindelijk sinds mijn vertrek van de Maasvlakte met het lossen en laden van schepen bemoeien. Ik hou jullie op de hoogte…

En oh ja, ik heb mezelf een digitale camera aangeschaft en zal zo spoedig mogelijk deze teksten voorzien van eigen plaatjes… nog ff wachten dus.