Mister Said is boos

De laatste dag in Barcelona had ik me voorgenomen iets van architect Gaudi te gaan bekijken. De toeristenbus reed met een lekkere snelheid door de straten van de uit vierkanten opgebouwde stad. Elke hoek van de straat lijkt hetzelfde maar de monumentale panden zijn mooi. Duizenden balkonnen en hier en daar een woning die in de vorige eeuw onder handen is genomen door een modernist. Die van Gaudi zijn de mooiste en meest in het oog springende panden. Balkonnen lijken op gehelmde strijders en de ingelegde mozaiek in de muren verhullen vreemde wezens en silhouetten. Ben benieuwdn hoe ze er van binnen uit zien.

Hoofddoel was de kathedraal van Gaudi waar nog steeds grif getimmerd en beton gestort wordt. Ik kwam juist op tijd om een soort minaret op zijn plek gezet te zien worden door een van de vier immense hijskranen die om de kathedraal heen torenen. Het is een bizar bouwwerk en hoewel er al een eeuw aan gebouwd wordt, is het nog steeds niet af. Toen ik de schaalmodellen binnen in het museum zag, bleek het hele bouwwerk nog wel drie eeuwen nodig te hebben; er moeten nog veel meer en twee nog veel hogere torens op het middenschip komen. Een met een kruis en de andere met een knots op de spits, tot bijna 170 meter hoogte.

Het laden van de Asian Sun later die dag ging op zijn Spaans. Wagens en trucks werden toeterend over de ramp (afsluitbare op-en-af-rijklep?) naar de nog vrije dekken gereden. De stuwadoors brachten een niet startende truck met een heftruck aan boord en deze werd tot de schrik van de stuurman in een paar ferme worpen op zijn plek gesmeten. Spiegels braken, de banden hingen scheef onder de assen en nadat de heftruckchauffeur wegscheurde om een diepe stilte achter te laten, knalde de uitlaat met een flinke bonk op het dek aan stukken.

Het leverde een schaderapport op dat de stuurman met een boze agentenblik als een parkeerbon stond uit te schrijven. De voorman nam het honend in ontvangst door het met een nonchalante zwaai uit de handen van de stuurman te grissen. De ramp kon dicht en nadat ik de sjoringen van de trailers voor onze terminal had nagekeken, konden de trossen los. Na nog een enkele stop in Italie zal de Asian Sun aanmeren aan de kade van de terminal in Port Said.

Die kade heb ik vandaag bekeken en kwam erachter dat de bolders nog niet genummerd waren. Een ander probleem is dat er geen mogelijkheid was om een mobiele kraan te huren om de zware stukken van de mafi’s te lossen. Dat doen we nu met een RTG (Rubber Tyred Crane), en als jullie je afvragen waarom dit soot apparaten nog niet op de verklarende foto’s staan: welnu, ik heb de USB kabel in het hotel in Barcelona laten liggen… maar een fax en de vermelding van mijn creditcardnummer zou voldoende moeten zijn om het te laten bezorgen in deze uithoek van Egypte. Dus nog even geduld, mijn camera telt al meer dan 100 foto’s van de afgelopen week, dus eind deze week hoop ik de verhalen te kunnen opfleuren.

Een laatste bijzonder voorval overkwam me gisteren tijdens de lunch. Mister Said, de illegale leverancier van bier en gedisteleerd in deze vrome plaats, greep me vanachter een zuil in de kraag. ‘Where is mister Rob?’ Hij doelde waarschijnlijk op mijn collega naamgenoot. ‘He ordered beer and whiskey, but never paid…’ Said was echt boos en inderdaad, Rob W. moest eerder dan verwacht afreizen deze week. ‘He owes me 240 pounds, can you pay for him right now?’ Ik zag me al zitten op CNN op zo’n video 8 filmpje met een gemaskerde en zwaardenzwaaiende militia achter me …

Uiteindelijk kon ik hem gerust stellen en hem eraan herinneren dat mijn collega hier ook nog 2 jaar werkt, bovendien, zei ik hem, ‘you just want us to be happy…not?’ zoals hij ons altijd zei. ‘Jawel’, was Said’s duidelijke antwoord. ‘Maar dan wel met het geld in mijn portemenee en niet in die van jullie.’ Dat was ongebruikelijke klare taal voor een Egyptenaar. Ik zal Rob maar eens bellen. Eens kijken of ik Said in een betere bui eens op de foto kan zetten…