Mr. Magdy lost alles op…

23 juni

Vandaag stond vooral in het teken van de voorbereidingen van de aankomst van de Asian Sun. Morgenochtend rond 06:00 uur staat mijn wekker en dan moet ik hem zo’n beetje vanaf mijn balkon voorbij zien varen. De schepen voor het tweede konvooi (het eerste verzamelt zich om middernacht) bewegen dan het kanaal in en de Asian Sun zal netjes achter aansluiten en dan naar de kade van SCCT opstomen. Het is het eerste officiele schip dat aanmeert en dus heb ik een groots geschenk bij de administratie kunnen lospeuteren: een T-shirt van SCCT voor de kapitein…

Het agentschap dat de Asian Sun in Port Said vertegenwoordigd heet Gulf Agency en die bleken gehuisvest in een kantoortoren naast de onze. Na een telefoontje kon ik oversteken en achter het immense tropisch hardhouten bureau van mister Magdy plaatsnemen. Mister Magdy had een soort mintgroen fluoriserend overhemd aan en stak na het uitwisselen van de kaartjes een buitensporige sigaar op die hem al gauw in een mistige wolk deed verdwijnen. Een reeks van luide Arabische bevelen liet een bediende naar binnen struikelen die in paniek een order opnam: zwarte koffie. Ik kreeg uiteindelijk een mierzoete lauwe mok vol melk, ik liet het maar zo…

‘De Asian Sun…’ mompelde Magdy voor zich uit. Zijn bureau was nagenoeg leeg en na wat geblader door de enige map (waar Asian Sun op stond) riep hij ineens verrast ‘De Asian Sun! Here it is.’ De aankomsttijd bleek te kloppen en Magdy verwachte haar rond 0800 uur langszij, maar niet op onze terminal. ‘We gaan haar Downtown helpen, dat is veel goedkoper.’ ‘Onmogelijk,’ zei ik, ‘alle spullen zijn voor SCCT en die kunnen niet met de ferry naar de overkant.’ Magdy keek me meewarig aan en nam een teug van zijn sigaar. ‘Nothing is impossible for Gulf Agency…’

Dat geloofde ik graag, maar het zou tevens betekenen dat we belasting over alle machines moesten betalen. Maar dit was allemaal een standaard opening in een zakelijk gesprek. Na het noemen van alle ‘onmogelijkheden’ volgen altijd de ‘alternatieven’ inclusief de financiele gevolgen. ‘De Asian Sun op jullie terminal zal een extra bedrag van…’ meneer Magdy pakte uit een lade een overdreven grote rekenmachine, typte zeer behendig een rekensom en hield het apparaat voor mijn neus, ‘62.500 dollar kosten.’ Magdy gooide het apparaat op zijn bureau, leunde achterover, keek me aan en haalde zijn schouders op; ‘peanuts’ zei hij nonchalant.

Ik wist inmiddels dat er inderdaad meerkosten waren, namelijk 25% extra over het normale bedrag dat een schip voor een passage door het Suez Kanaal maakt. De Suez Canal Company is een van de zuilen waarop de Egyptische economie steunt. Voor een enkele passage van een car carrier als de Asian Sun is een bedrag van 250.000 dollar gemoeid en de 25% extra dit keer was omdat het schip een tweede keer bij een konvooi aansluit. Alweer buiten alle proporties, maar niemand wil rond Afrika varen, dus andere opties zijn er niet. Meneer Magdy meldde bovendien dat hij inmiddels een sjorploeg (voor het losgooien van de vastgesjorde machines) en een stuwadoorsploeg voor de lossing besteld had. En dan hadden we nog niet gesproken over de loods, sleepboten en roeiers gehad. ‘Wij lossen het schip zelf,’ zei ik tegen Magdy en laten we even de kosten voor de rederij afstemmen met het hoofdkantoor in Londen. Meneer Magdy riep me een halt toe door zijn hand in de lucht te steken, ‘wait’ en hij pakte de telefoon en wat volgde was een reeks van telefoontjes in het Arabisch.

‘Ik heb je echt geholpen, mister Robert, luister.’ Meneer Magdy had de met de autoriteiten een unieke deal gesloten en het schip kon op onze eigen terminal geholpen worden (?). Allemaal service van Gulf Agency, helemaal voor niks. De werkelijke redenen van al dit toneel was waarschijnlijk het huidige gevecht van agentschappen voor een lucratief toekomstig contract als vertegenwoordiger voor de schepen die vanaf oktober de terminal gaan aandoen. ‘Ik ben morgen zelf aanwezig met mijn port captains om te zorgen dat alles soepel verloopt. If you have any problem, Gulf Agency lost het op…’ Ik had nog een halve dag om alles voor te bereiden op de terminal en alle te verwachten problemen alvast zelf te ondervangen, want Meneer Magdy had vandaag niet meer dan zijn eigen sigaar opgelost …