De Asian Sun meert af

In de verte zagen we de Asian Sun het kanaal afdraaien en richting de twee kranen van SCCT varen. We stonden allemaal in een file te wachten voor de ferry: een minibus vol kersverse terminal operators die vandaag voor het eerst aan de slag moesten, de Britse instructeur en zijn twee ervaren Omaanse truckchauffeurs, collega Shetty en ik (Shetty komt uit India), helemaal achteraan mijn baas, helemaal vooraan een minibus vol TD´ers die de voorgaande ferry op een haar na miste – maar niet hun managers die een automobilist uitkochten – en daartussen wagens vol kippen en andere levende have, bussen met arbeiders voor de tomatenvelden in de woestijn, militairen, boeren, handelaars en waterverkopers die de wachtende reizigers hielpen tegen de droogte.

Meneer Gharieb, de port captain van Gulf Agency, rende nerveus heen en weer van de kade naar zijn auto. Hij moest zorgen dat het schip op de juiste plek kwam te liggen en stond nu in de verte te turen of het goed ging. De telefoon leek wel aan zijn oor geplakt. Uiteindelijk kwamen we allemaal te laat, maar wel op tijd om de laadklep neer te zien dalen op de kade. Shetty en ik spraken de stuurman en maakten daarna het losplan bij iedereen bekend. Er bleken zo´n 40 personenwagens voor onze machines te staan en ook nog twee ouwe trucks en een soort plaveimachine uit de vorige eeuw. Daarop een briefje met een gebruiksaanwijzing van alle hendels, pedalen, knoppen en de juiste volgorde hoe die te bedienen… Dit apparaat trok uiteraard de interesse van de TD. Ze begonnen aan hun urendurende uitdaging om het tonnenwegende apparaat in beweging te krijgen.

We moesten zelf alle sjoringen losgooien en al gauw bleek dat onze nieuwe medewerkers meer interesse hadden in de auto´s die op de Asian Sun stonden. Het rijden in splinternieuwe auto´s was een stuk boeiender en al gauw reden de autootjes over de hele kade op en neer. Met grote moeite konden we iedereen weer bij de les krijgen. Geduld is een schone zaak in Egypte. Daarna moesten er nog twee ouwe trucks uit de weg; de ene kon niet starten en de andere niet sturen. Uiteindelijk trokken we er een met geblokeerde wielen de laadklep af, tot groot protest van de stuurman.

De andere trokken we met kabels 15 meter opzij om ruimte te maken zodat we eindelijk onze trailers eruit konden halen. De terminal tractors leverden weinig problemen op, maar de drie mafi´s was een echt probleem. Deze stonden een dek lager en onze tractors hadden niet de power om ze omhoog te duwen, dus daar moesten de nodige kabels bij komen. Een hele operatie. De mafi´s waren eigendom van het schip en moesten ter plaatse gelost worden met een RTG kraan, want een mobiele kraan was niet besteld evenmin als hijsgerei waar ik al twee weken eerder om gevraagd had.

Aan de kade stopte een wagen vanwaar uit alle hoeken en gaten rook leek te komen. Het was meneer Magdy met zijn sigaar, de baas van Gulf Agency, en twee van zijn medewerkers stapten ademhappend uit. ‘Hello mister Robert, heb je hulp nodig?’ Hij hield zijn mobieltje in de lucht; hij kon elk moment stuwadoors, sjorders en wat al niet laten aanrukken, tegen een speciale prijs uiteraard. Ik ontliep hem succesvol de rest van de middag.

De drie mafi’s waren inmiddels met grote moeite onder de RTG terecht gekomen. We besloten de zware stukken met sjorkettingen te gaan lossen, wat riskant, maar we beloofden de bazen de lading zo dicht mogelijk bij de grond te houden. Het hield allemaal, maar het duurde een eeuwigheid.

In het ruim van het schip klonk een vreemd geronk en toen gejuich. De TD had de gele plaveimachine gestart en sterker nog, het bewoog. Eerst vooruit, toen achteruit, en toen kon niemand de rem vinden. Er stonden een stuk of vijf TD’ers te rukken aan de hendels, maar het gevaarte kwam onverstoorbaar met een doffe bonk tegen een deur van een toilet/was ruimte van het schip aan. Nadat we de machine weer op zijn plaats hadden moesten de TD’ers nog een half uurtje aan de deur wrikken om hem weer gangbaar te krijgen. Tot grote hilariteit van de Egyptenaren bleek hierachter de stuurman vandaan te komen.

Toen de personenwagens weer eenmaal op hun plaats stonden, hoefden we ze niet eens meer te vast te sjorren. De stuurman deed hetzelf wel met zijn bemanning. Met trillende lip vroeg hij ons het schip te verlaten. En dat deden we graag, want het weekend was zojuist begonnen!