De airco brigade

De warmte heeft toegeslagen in Port Said en afgelopen week begaven zowel de airco van mijn huis en mijn auto het. Pas dan heb je in de gaten hoe warm het nu werkelijk is. Vies warm dus. De airco in de auto sloeg af zodra er te weinig toeren werden gedraaid en op de ferry (en in de rij daarvoor natuurlijk) overvalt de kleffe hitte je vrijwel direct. Het openen van een raampje verergerd het alleen maar. Van slapen komt maar weinig terecht; het lijkt wel alsof je in een lauwe dweil ligt te maffen…

Daarnaast is het in Marhaba Village hoogseizoen en alle huizen zijn inmiddels bewoond door vakantiegangers uit Cairo en de Delta die een beetje verkoeling (!) aan de kust zoeken. Dat doen ze vooral tot diep in de nacht en ik vermeldde al eerder dat plezier vooral gemeten wordt in de mate van geluid die geproduceerd wordt. Kinderen gillen en radio’s knetteren de laatste Arabische jengelhits uit. Alles wordt overtroefd door de imam die vanaf zijn minaret de oproep tot gebed doet (de eerste start om 04:15 uur dezer dagen). Van slapen kwam dus maar weinig terecht.

Maar vandaag had ik alle airco experts van de wijde omgeving opgetrommeld en nadat de ene in de auto was gemaakt, volgde vanavond de andere koelinstallatie in mijn huis. Terwijl ik een balkon vol collega’s op bezoek had, stampte er een team van maar liefst vier specialisten naar binnen. Airco monteurs zijn graag geziene gasten in de woestijn en dus genieten ze een zekere status en stralen dientengevolge ook een soort van arrogantie uit.

De hoofdmonteur was een grote dikke man die sprak met een hoeveelheid decibels die op het balkon iedereen deed verstillen. De drie anderen bleken assistenten. Een sjouwde zijn koffer met gereedschap en gaf de instrumenten aan. De tweede was de man die een trapje klaarzette, de tafel opzijschoof, de kamer aanveegde (?) en de losgeschroefde onderdelen keurig in volgorde uitstalde. De derde bleek zowaar degene te zijn die alle reparatiehandelingen uitvoerde die hem toegebulderd werden. De hoofdmonteur zat namelijk vanuit een stoel commando’s te geven en voerde tegelijkertijd allerlei telefoongesprekken die hem af en toe deden schateren van het lachen.

Op het balkon bleef het desondanks gezellig en af en toe keek ik of alles in de kamer naar wens verliep. Gelukkig hoefde ik niet over een prijs te onderhandelen, want dit was een onderdeel van het serviceteam van Marhaba Village dat momenteel topdrukte beleefd. De grote dikke man stond op en zei ‘it works again, all okay, no problem, bey bey.’ Hij gaf me een ferme handdruk en stampte met de echte monteur en de tasdrager naar buiten. De veger liep met een papiertje stof de keuken in en gooide dit demonstratief in de prullenbak.

Even keek hij of zijn kameraden al buiten waren en uit het zicht hield hij plots zijn hand op en met het meest droevige gezicht dat hij kon trekken fluisterde hij ‘baksjies?’ (fooi?). Verbaasd keek ik hem aan, want ik wist niet eens waar ik mijn geld had liggen. Het enige in de buurt was de fruitschaal op de tafel en spontaan drukte ik hem een appel in de hand. ‘Sukran’ (bedankt) zei ik en deed vervolgens de deur achter hem dicht. Dat was mooi geregeld. De temperatuur is inmiddels naar normale waarden gedaald en dat allemaal voor nog minder dan… een appel en een ei!