Woensdagavond sportavond

Vorige week ondernam ik met een paar collega’s de eerste stappen voor de SCCT sportclub. Port Said is een stad waar eigenlijk nooit een of andere bijzondere festiviteit plaatsvind, hoewel, ik ben het eerste jaar nog niet rond om dat met zekerheid te kunnen zeggen. In ieder geval is er weinig georganiseerd vermaak en dus was er de eerste avond, vorige week woensdag, al een goede opkomst. De voetbalavond was gepland in de Mubarak Sporthal in een buitenwijk van de stad. Ik kwam er niet terecht zonder de hulp in te roepen van een van de medewerkers in Marhaba Village, waar ik woon. Deze reed met me mee, wees de weg, en inderdaad, temidden van een vlakte puin stond een prachtige sporthal gesierd met een levensgroot portret van de grote leider van het land.

Dit is de opkomst van de eerste woensdag in de Moebarak sporthal…

Binnen werd inmiddels op een hoog niveau gevoetbald en van alle sporten beheers (?) ik deze wel het minst. Net als vroeger op school eindigde ik in het doel, maar ditmaal door een vrijwillige keuze. Ik was een ware schietschijf en weerde de ballen meer af uit zelfbescherming, dan als een volleerd keeper. Het leverde een hoop hilariteit op bij de Egyptische collega’s en als troostprijs mocht ik aan het einde van de voetbalavond mijn gram halen door de onverdiende en dus ‘geregelde’ strafschop aan de overzijde voor mijn rekening te nemen.

De keeper was een iel mannetje die me recht in de ogen keek om te zien of ik zo dom was om naar de geplande hoek te kijken waar ik de bal wilde plaatsen. Ik keek echter alleen maar naar het complete doel in de hoop dat het resultaat ergens binnen de latten zou eindigen. In een ding ben ik wel goed, en dat is om de bal een enorme peun te geven. En dat lukte me dan ook, hoewel het een wat lullig eind van de eerste avond was. De keeper, een toekomstige scheepsplanner – was dat de reden? – werd na mijn penalty behulpzaam op de been geholpen door zijn collega’s. De volgende dag toonde hij me trots de afdruk van de bal in zijn nek en zei me dat ik toch maar mooi niet gescoord had…

Afgelopen woensdag was de opkomst drie keer zo groot omdat ik inmiddels alle operators en TD’ers van de terminal had uitgenodigd. De plaats van handeling was het sportveld van het Helnan hotel. Personeelszaken maakte van de gelegenheid gebruik om alle aanwezigen (een stuk of vijftig) te voorzien van een SCCT petje en scoorde daarmee goed (eens zien hoelang ze populair blijven…). Er werden zes teams geformeerd die elk een kwartier speelden en tot mijn verbijstering zag ik zelfs collega Willem B. met ferme stappen door het veld hobbelen om tevergeefs een bal te kunnen raken. Gelukkig heeft het Nederlands elftal sinds afgelopen maand voldoende reputatie opgebouwd zodat onze Hollandse voetbal afvaardiging in Port Said enigzins uit de wind bleef.

(collega Rob W. kwam overigens niet verder dan liggen in het gras en genieten van de zon, Willem B. wel, ook al is het aan de foto niet af te zien)

Maar goed, het werd een groot succes en volgende week huren we ook het aangrenzende buitenzwembad af. Ik heb al een aantal collega’s uitgedaagd voor een 100 meter sprint in het water en daarna kunnen we ook de squashbaan naast het voetbalveld gebruiken. Het ziet er allemaal goed uit. Als we in de loop van het jaar naar de honderden collega’s gaan komt er wellicht ook ruimte voor een volleybalteam (wat ik wel graag speel) en nog beter; ik heb een roeivereniging ontdekt in Port Said, dus boten zijn er ook… Nu alleen nog stoppen met roken en wachten tot mijn fiets uit de container komt. Ja ja, de sport- en afvalplannen zijn er weer volop, nu nog zien of ik ze waar maak…