Eerste hulp

Ergens in augustus wordt er een ambulance met EHBO’ers gestationeerd op onze afgelegen terminal. Nou moet je altijd op je hoede zijn voor ongelukken, maar zelfs van een ambulance met knipperende lampen en gillende sirene weet ik niet zeker of die voorrang krijgt op de veerpont. In ieder geval is het een aardig lange rit met hindernissen en tot die tijd moest ik een alternatief hebben. Gisteren bekeek ik aandachtig de EHBO kit die mij op verzoek door het ‘hoofdkwartier’ in Port Said was toegestuurd.

Het was een flink boterhamzakje vol… Een rolletje verband dat al aardig vergeeld was, vijf pleisters, twee steriele gaasjes en een flesje jodium. Daarnaast rolde er een flesje oordruppels (?) en drie potjes zalf zonder opschrift over de tafel heen. Uit de binnenzak van de ‘service officier’ verschenen nog een aantal pakjes pillen waarvan ik er slechts een kon identificeren door het opschrift ‘aspirin’.

Verder geen bijsluiters; wel witte en alarmerend kleine pillen, langwerpige capsules met grijs poeder, kogelronde roze pillen en een soort pepermuntjes met daarin een arabisch woord. Hiermee moest ik vijftig potentiele patienten bedienen die inmiddels op het trainingsterrein de meest hachelijke capriolen uithaalden met zware machines. Ik keek maar niet meer naar buiten.

Vandaag had ik in Port said een afspraak met de ‘service officer’ die alle niet-technische bestellingen van het bedrijf voor zijn rekening neemt. Ik had inmiddels begrepen dat een standaard EHBO kist niet te verkrijgen was in de wijde omtrek. Maar we konden wel naar een apotheek, en de opgegeven instrumenten (pincetten en schaar) waren te koop bij een door de overheid gefinancierde speciaalzaak voor dokters.

Het leek wel een slagerij… allemaal angstwekkende instrumenten die door een man met hoog voorhoofd, uitpuilende ogen en een morbide glimlach werden gepresenteerd. ‘For cutting’, zei de man met monotone stem, terwijl hij een set incisiemessen van verschillende lengte toonde. ‘Nee, dank u.’ Ook de service officer trok wat bleek weg toen de man ietwat teleurgesteld een aantal uitgestalde operatieklemmen en tandartshaken in de la veegde en ons slechts een setje roestvrijstalen pincetten en twee scharen kon slijten.

In de apotheek was een veel vrolijker ‘dokter’ Ashraf onze gids. Hij plaatste me in een comfortabele stoel en keerde voor mijn voeten de ene na de andere kartonnen doos vol pleisters, gaasjes, rekverbanden en wattenproppen om over de vloer. Twee assistenten graaiden alles wat ik aanwees uit de berg en na een controle van mij op verloopdatum en kapotte verpakking, verdwenen ze in een vuilniszak. Wonddrukverbanden, snelverbanden, mitella’s en vette watten waren ‘niet nodig’ (lees: niet aanwezig/nooit van gehoord) volgens de dokter.

Uiteindelijk wierp de service officer de zak over zijn rug en schafte ik nog een paar doosjes welbekende paracetamol aan. ‘Nu heb ik alleen nog een kist nodig om alles in te doen’ zei ik in de auto. ‘No problem, mister Robert.’ Ik had iets van een vissersdoos in gedachten, dat moest wel lukken in een vissersplaats. ‘Ín ieder geval iets van plastic, stevig, goed afsluitbaar en met meerdere vakjes’ riep ik de officer nog toe. Met een begrijpende glimlach en iets van een ‘ik snap het wel hoor’ gebaar vertrok hij met de auto.

Terwijl ik in de middag mijn buit van EHBO spullen uitstalde op het bureaublad, arriveerde de service officer op het trainingscentrum. Naast de dagelijkse voorraden bronwater en andere bestellingen, had hij de aangevraagde doos bij zich. ‘The first aid kit, mister.’ Met een smak landde een knalrode stalen gereedschapskist van wel tien kilo op de vloer. Het was afgesloten met een hangslot en tevergeefs zocht de service officier in zijn zakken naar de sleuteltjes. De eerste hulp moest uiteindelijk komen van een Td’er met hamer en beitel. En de kist mocht die als beloning meenemen…