Pas op voor de kamelen

Afgelopen weekend landde ik met 5 truckchauffeurs en een RTG machinist in Muskat, de hoofdstad van het Sultanaat van Oman. Dat was op zich al een heel avontuur, want deze mannen waren nog nooit het land uit geweest, en vliegen was ook een nieuwe ervaring. Met strakke bleke gezichten zaten ze in hun stoel, alsof ze bij de tandarts zaten. De handbage bestond uit tassen vol met Egyptische kaas en andere houdbare producten. Het gerucht dat de Omaanse keuken nogal gekruid is, was al overgewaaid en dus riekte het nogal in het vliegtuig…

Oman is een van de golfstaten en ligt het meest zuidelijk, grenst aan Jemen en Saudi Arabie en kijkt uit op de Indische oceaan. Oman klinkt klein, maar de volgende dag vlogen we nog eens 1000 kilometer zuidwaarts met bestemming Salalah. Hier werden we ontvangen door mijn collega die hier al een maand zat met een grotere groep Egyptenaren waaronder superintendents, vessel supervisors lashing controllers. Voor we het wisten zaten we aan de thee…

De regio van Salalah wordt elke zomer door een merkwaardig meteorologisch verschijnsel bezocht. Rondom de stad, in een straal van zo’n 80 kilometer naar alle zijden, ligt een smalle bergketen waar de moesson als het ware in wordt opgevangen. Waar normaal de zon schijnt – het heet niet voor niets de Arabische woestijn – hangt nu drie maanden lang een wolkennevel die het gebied compleet van de zon afsluit.

Elke dag is het mistig en in de avond en nacht motregent het onafgebroken. De temperatuur blijft gelukkig op een aangename 26 graden hangen. De verstrekte reflecterende regenponchos – voor Egyptenaren een hilarisch kledingstuk – werden enthiousiast tevoorschijn gehaalt en uitgeprobeerd; ze staken hun hoofd door de mouw, struikelden over hun enorme koffers die ze meezeulden, of trokken hem achterstevoren aan. Ik liep gewoon door de motregen, want na een maand in de woestijn is dit een welkome afwisseling. Ik ontsnap zelfs aan de heetste maand van Egypte.

In Egypte heb ik nog geen kameel gezien, maar hier lopen ze bij bosjes rond .De weg loopt hier langs de kust en de kamelen wandelen zo nu en dan naar de andere zijde om naar de golven te staren. Wie op een slecht moment zo’n kameel raakt, overleeft het niet, want het beest met zijn hoge poten slaat direct door de vooruit heen. Het schijnt dat je hier veiliger rijdt in een Smart dan een Jeep, omdat het beest dan over het dak rolt. Nou goed, oppassen dus, want wie een kameel aanrijd heeft een groot probleem, want ze hebben voorrang…

Sinds kort is er een nieuwe regel, vertelde de chauffeur, die zoals de meeste Omani’s een hagelwitte soepjurk met tulband draagt: wie een kameel in de nacht aanrijdt, kan dit op de eigenaar verhalen. Gebeurd het overdag, dan kan de eigenaar van de kameel verhaal halen. Je raadt het al. Overdag verdringen de kameeleigenaren zich voor een claim (ook als het een wild exemplaar betreft) en voor een nachtelijk slachtoffer meldt zich niemand.

Nu ik uiteindelijk weer een connectie op het net heb, zal ik spoedig meer vermelden over dit merkwaardige land, waar ik nog 3 weken vertoef…