Misty Mountains

Tja, ik verlies het overzicht van de dagen een beetje. Het normale weekend was in Egypte al verschoven naar vrijdag-zaterdag, maar hier in Oman vieren ze het van donderdag op vrijdag. De training hier is zes dagen per week en vraag me dus wat voor dag het is vandaag. Het belangrijkste was dat we vrij waren. De Omaanse instructeur van de chauffeurs is inmiddels dikke vrienden met de Egyptenaren; elke avond gaan ze vissen en verkopen hun zilte vangst voor goed geld op de markt voor ze ‘s morgens weer naar het werk komen.

Het kon dus niet uitblijven dat Salem – want zo heet hij – onze hele groep uitnodigde voor een toer door de bergen rondom Salalah. Vroeg in de ochtend verlieten we voor het eerst de vaste route van de hotels naar de terminal (ik vertoef in het Hilton, de groep zit een stuk verderop, zo bleek bij aankomst hier…) Al gauw reden we de bergen in en… overviel de mist ons. Ik was al gewaarschuwt voor slecht zicht, maar dit was ernstiger dan verwacht, soms minder dan 25 meter.

De Egyptische collega’s konden niet meer dan met open mond naar buiten staren. Mist is vrijwel onbekend voor hen en dus was deze laaghangende bewolking een vreemde zaak, en rijden was uitesloten, vandaar dat ik zelf aan het stuur zat. Het lijkt een beetje op een Schots landschap; bergen, mist en motregen, maar als je dan ineens een paar kamelen over de weg ziet lopen, dan sta ik ook even paf.

De reis ging slingerend naar de kust, waar een enorme open grot als een muil het opslaande water van de oceaan opslokt. Met enorm geweld stort dat naar beneden en op een of andere manier loopt de druk daaronder zo hoog op, dat er in het midden van het plateau enorme fonteinen water uit de aarde omhoog gespuugd worden. Een bizar fenomeen, vooral omdat de gaten in het rotsplateau een gierend en bedreigend geluid maken waardoor je nauwelijks in de buurt durft te komen.

Mohammed is iets te laat uit de buurt…

Met een nat pak en veel ‘gein en lol’ – want wie niet naar de ‘blowholes’ durfde, zou zich kaal laten scheren (!) – reden we verder naar het noorden en passeerden de laatste heuvels, die zomaar van groen begroeide weiden in een woestijnland schap veranderden. En toen scheen de zon ineens zoals het hoort in een woestijn en steeg de temperatuur met wel 20 graden. Met een droog pak koersten we eindeloos ‘in de een’ een berg op, maakten een haakse bocht en stortten vervolgens in de tweede versnelling met grommende motor een dreigend diep dal in.

Voor de tweede keer sloeg de temperatuur om, moest de airco weer naar warm en verdwenen we in een donkergrijze muur van wolken. Achterin nieste al iemand en een kameel keek plots verbaasd het portierraam in terwijl het mee de berg afholde. Zo slingerden we even over de weg en kwamen in een berm tot stilstand naast een hut met daarin een enorme stapel geblakerde stenen. Daar stond Salem inmiddels een sigaretje te roken en vertelde dat volgens plaatselijk gebruik op de losse keien het vlees gebraden wordt, nadat ze een uurtje in brandend hout gelegen hadden.

de groep compleet…

‘Do you like that?’ vroeg hij. ‘Jahoor’, antwoorde ik geintereseerd, niet beseffend dat ik daarmee ingestemd had met een bedoeinen maaltijd. Zelfs de Egyptenaren keken bedenkelijk toen we een uurtje later de open slagerij van een ‘bekende’ bezochten. Overal hingen stukken schaap en kameel aan haken en takken. Een aantal koppen dreef in een enorme teil, voorbestemd voor een stevige bouillon. Een zure lucht trok mijn trillende neusgaten binnen. Ik probeerde te glimlachen. ‘No pictures’, riep de slager verontrust.

Er ontstond een opgewonden maar gedempte discussie onder de Egyptenaren terwijl Salem een onderdeel van een gevild beest met slierten vet bestudeerde en vroeg of ik het op stenen gebraden wilde, of gekookt terwijl hij naar een teil knikte. Ik had het idee dat het Hilton ineens op een andere planeet stond en schudde van nee (wat ter plaatse overigens ‘ja’ betekent…)

Het liep allemaal goed af. Na een typisch Arabisch onderonsje (roepen, armen in de lucht, boos weglopen, met geheven vinger terugkomen, enzovoort) bleek het eindresultaat een compromis: de Egyptenaren zouden een maaltijd bekostigen maar Salem zou de plaats bepalen, ergens in de open lucht. Met een afhaalchinees op de vrije bank toerden we terug voor een heuse picknick naar de vlakte van de bedoeinen, om uiteindelijk de dag te besluiten met een bezoek aan de plaatselijke barbier.