Vrijdag de dertiende…

Vandaag zouden we met de groep wederom op stap gaan, maar ditmaal de andere kant op, richting het westen, naar een stadje genaamd Mirbat. Geen flauw idee wat daar te beleven was, maar het stond in het bijzonder vermeld op de landkaart, en de omgeving is mooi, dus eigenlijk was er geen vast plan.

We vertrokken pas om 14:00 uur, na het vrijdagsgebed, de belangrijkste bidparade van de week. Zo kon iedereen met een fris geweten in de bus. Ik zat net als vorige week aan het stuur – de Egyptische delegatie doet namelijk niets anders de hele week – en merkte op dat het vandaag vrijdag de dertiende was. ‘Het wordt dus oppassen geblazen’, zei ik jolig, terwijl ik een onverwachte draai aan het stuur gaf.

‘Wat do you mean, mister Robert, why is this an unlucky day?’ De Egyptenaren hadden er nooit eerder van gehoord, en dus legde ik het een en ander uit. ‘Sommige bijgelovige mensen in Europa blijven een dag in bed, gewoon voor de zekerheid.’ Er werd geroezemoest achterin de bus en in de spiegel zag ik wat verontruste gezichten. Toen ik in een bocht richting de mistige heuvels reed, kwam het hoge woord eruit. Even later zat ik op de bijrijdersstoel met een kaart in mijn hand…

Dat kwam goed uit, want zo had ik de tijd om mijn collega Shetty in Egypte te bellen. Hij had hier een paar jaar gewerkt en gewoond en had mij verteld dat ergens tussen de stadjes Taqah en Mirbat een vreemd verschijnsel plaatsvond. Er zou ergens een anomalie in de zwaartekracht zijn, waardoor stilstaande auto’s de heuvel oprijden in plaats van eraf. Nu denken jullie, hij is gek geworden, maar ik hou van mysteries en had er op de terminal navraag naar gedaan. Niemand was er geweest, maar velen hadden ervan gehoord.

Shetty gaf een beknopte uitleg via de telefoon en de Egyptenaren begrepen niets van mijn aanwijzingen, maar moeilijke vragen worden nooit gesteld (heerlijk!) en dus reden we ineens een onverharde weg op met een overdreven hoeveelheid borden ‘keer terug’, ‘verboden toegang’ en ‘gevaar!’ Dit moest het wel zijn en de vreemde mistige heuvels om ons heen gaven het een X-file achtig decor. Ik hoorde van de achterbank dat de mobieltjes geen signaal meer hadden, prima!

Echt waar!

We waren niet de enigen… een handvol golftoeristen hadden ook de borden gepasseerd en experimenteerden met hun auto. Het was tijd om de bus op de heuvel te parkeren, de sleutel uit het contact te halen en uit te stappen en kijken wat er gebeurde. Volop paniek, vooral van mijn kant, want de bus met zes verbijsterde collega’s zette het op een gevaarlijke snelheid heuvel opwaarts. Echt ongelooflijk. We probeerden het meerdere malen en iedereen wilde hoogstpersoonlijk een keer achter het stuur, maar wat je ook deed, de bus rolde alleen maar bergopwaarts en nog snel ook.

De Egyptenaren debateerden druk met een groep Omani’s die er ook niets van begrepen. Fata Morgana? Gezichtsbedrog? Nou goed, wie de foto’s niet geloofd, ik heb een 10 seconden filmpje die ik op aanvraag doorstuur aan de ongelovigen. Ook als je de heuvel op en af liep voelde je een vreemd gevoel in je onderbenen ofwel; heuvelopwaarts leek of je er van af liep en andersom ook… Op het vlakke gedeelte net achter de heuvel richting de snelweg, rolden we zonder sleutel in het contact tot wel 40 kilometer per uur.

Verse vis…

Met een enorm vraagteken boven de minibus reden we zwijgend naar Mirbat, waar we een uurtje visten aan de kade en de dag besloten met een diner van de baas in het lokale restaurant. Dit ter ere van de geslaagde kandidaten: allemaal dus, en vanaf morgen rijd iedereen helemaal in het echt op de terminal. En gelukkig zijn er geen heuvels op de terminal en vallen de containers gewoon omlaag als de kraanmeester viert…

Vissersboten in het stadje mirbat