De Zoektocht naar het Verdwenen Schilderij

Na mijn laatste log waagde ik alsnog een poging om telefonisch contact te leggen met de afdeling Gevonden Voorwerpen van Cairo Airport. De conclusie was dat niemand aan enige helpdesk engels sprak, niemand engels wilde spreken en niemand eigenlijk wilde meewerken of ook maar ergens verstand van had. Na tientallen doorschakeling was de batterij van mijn mobiel op en leek het of er helemaal geen afdeling voor iets concreets bestond op Cairo Airport.

Dit weekend was ik in de buurt van de luchthaven en had even de tijd en besloot een laatste poging om het doek ‘Wind van Rome’ terug te vinden. Hier een korte samenvatting:

Het schilderij was verloren op de parkeerplaats van Terminal 2, en de politie aldaar verwees me uiteindelijk naar de Toeristen Politie op Terminal 1… (1 uur) In hun kantoor was niemand te vinden; ze zaten op de thee bij de douane (30 min.) Kapitein Helmi ging me helpen en belde meteen vrij lang (30 min) met zijn broer (!) en vroeg me daarna wat mijn probleem was. Hiervan werd rapport gemaakt (45 min) en gingen we lopen (15 min) naar de uitgang, belde daar kort en meldde dat het schilderij gevonden was en ik het de volgende morgen kon ophalen.

De volgende dag liep ik meteen naar het kantoor van de douane maar dat was leeg: ze zaten op de koffie bij de Toeristen Polite (30 min). Kapitein Hisham had dienst en wist van niets. We gingen naar een kantoor buiten het zicht van vakantiegangers. Alles wat toeristen niet kunnen zien, brokkelt langzaam af op Cairo Airport. Ik zat in een kantoor waar een uitgebluste meneer met heel slechte adem mij vanachter een kollosaal bureau levenloos aanstaarde. Hij belde met een ouderwetse telefoon maar er was geen kiestoon. Na uitgebreid onderzoek (5 minuten) bleek de plug uit de muur te liggen. Even later (1 uur) was er weer ergens een schilderij gevonden. Om daar te komen moest ik een pas halen bij Terminal 2 omdat het pakket daar verloren was (30 min) maar ingeleverd bij Hal 3 terminal 1, waar ik niet in mocht zonder pas.

De Toeristen Politie luistert aandachtig naar mijn verhaal en handelt stipt en snel

Ondertussen wilde ik opgeven, schreeuwen tegen mannen in uniform, vechten met loketters, kortom: dit had ik niet over voor een schilderij. Hoe dan ook, in de tussentijd kreeg ik het idee dat er een heel ander schilderij zou liggen, een Van Gogh hoopte ik, die al twintig jaar op een plank lag van gevonden voorwerpen, van een paar miljoen ofzo. Dit hielp mij door te gaan. De temperatuur van 34 graden speelde natuurlijk ook mee.

Alle papier en en passen waren gereed en ik mocht met kapitein Hisham mee door de controle – waar niemand geintereseerd was in een pas of wat voor papieren dan ook. Ik verdween in de vreemde wereld van lopende koffer banden, die door een dolhof van steegjes, hangars en hoge muren rijden. Elke bocht viel er wel een tas of koffer van de banden en niemand keek er naar om… Ik hield de tijd niet meer bij, maar in een afgebrokkelt kantoor Gevonden Voorwerpen stond – Hoera! – mijn schilderij tussen een houten been en een stoffige bandrecorder uit het jaar Grundig.

Na een verklaring, handtekeningen in drievoud, handen schudden met alle ‘medewerkers’ die dit tot een goed einde gebracht hebben stond ik eindelijk buiten de luchthaven. Volgende taak: op zoek naar een timmerman die een kozijn rondom de Wind uit Rome kan bouwen.