Het zijn net mensen

Met de donkere dagen begint ook automatisch het lees seizoen en de eerste in een interessante reeks aangeschafte boeken is “Het zijn net mensen’ van journalist Joris Luyendijk. In dit boek zet Luyendijk uiteen hoe moeilijk het is om als westers journalist objectief te berichten vanuit het Midden Oosten. Eigenlijk is zijn conclusie dat dit helemaal niet gelukt is, want hoe kun je uberhaupt naar waarheid berichten vanuit dictaturen. Een dictatuur kent helemaal geen waarheid behalve die van de dictator.

Luyendijk beschrijft zijn ervaringen uit het Midden Oosten van 1997 tot aan de aanval op Irak in 2003, waarna hij het voor gezien hield. Wanneer hij na een aantal jaren Egypte door zijn werkgevers (Volkskrant, radio 1 en het Journaal) naar Israel/Palestina wordt gestuurd, dan wordt hem de harde media-oorlog gewaar die tussen beide volkeren woedt. De Israeli’s hebben tijdens hun persconferenties complete persberichten gereed voor de internationale journalisten die snel willen scoren.

Aan de andere kant zijn er Palestijnse tussenmannen die op bestelling een verwarde vader ‘regelen’ die door de puinhopen van een gebouw wandelt of een huilende moeder bij het graf van haar kind neerzijgt, en dat voor verschillende camera teams op rij.

Een goed non fictie boek waarin ik aardig wat dingen herkende (zoals de door de Arabieren veronderstelde wereldcomplot tegen hen dat sinds de kruistochten voort woed en uiteindelijk bezegeld werd met de stichting van de staat Israel in het hart van het Midden Oosten). Hoewel de toon ernstig is, komt Luyendijk met voldoende grappige of ironische anekdotes op de proppen om het boek vaart te laten houden. Snel uitgelezen dus en nu te leen bij mij.