Snapshot Saigon

Ik rij met een taxi door verrassend brede straten omrand met koloniale Franse gebouwen, vol met auto’s in een snelstromende rivier van toeterende scooters. Druk, maar toch weinig files, voor hoelang nog? De stad heeft vrijwel geen shopping malls, want straten hebben hier nog hun eigen winkels en eethuizen. Weinig hoogbouw, maar wel veel in aanbouw. En koffiehuizen, werkelijk overal zijn koffiehuizen.

Streetfood: Pho noodelsoep, Vietnamese loempia’s (rauw, gestoomd of gefrituurd), en – overblijfsel van de Fransen – de baguette (Bhan mi) maar dan met Aziatisch beleg. Vanuit het oude centrum tot aan de rivier ligt een splinternieuwe boulevard, breder en langer dan Barcelona’s Ramblas. Ho Chi Min, de revolutionaire vader des vaderlands wiens naam nu de naam van de stad draagt, kijkt vanaf het stadshuis over drukke boulevard. De hele metropool ademt de mogelijkheden van een nieuw tijdperk voor een jonge en optimistische bevolking. Saigon is booming.

Ik arriveer bij een restaurant in oud Saigon waar Stefan met vrienden ons opwacht. Vietnamezen eten op straat op stoeltjes waar in Europa kleuters op zitten. Ik schud beleefd handen terwijl voor mijn gevoel mijn hoofd tussen mijn knieen hangt. De tafel vertegenwoordigd Vietnam, Cambodja, Thailand, Filipijnen en Nederland. Naast de schotels die de chef serveert komen er legio handelaren voorbij met snacks en zo groeit de variatie op tafel. Dôôô! En glazen bier klinken na elke zin die iemand in het gezelschap uitspreekt. Zo gaat dat in Vietnam.

Plots is daar een lange jongen die niets verkoopt maar wel luid iets aankondigt. Hij steekt een sigaret op, en duwt het brandende eind langzaam door een plooi in mijn T-shirt. Het filter steekt er nog uit, hij strijkt de plooi weg en de sigaret is verdwenen in een pufje rook! Hij kijkt hij me aan, opent verbaasd zijn mond en schuift met zijn tong de brandende sigaret langzaam naar buiten. Close magic, recht onder mijn neus, en nog meer tovenarij volgt. Amusement zegt iets over de staat van een volk. Landen zonder amusement zijn in oorlog of kampen met permanente rampen, waar amusement opkomt, groeit het vertrouwen en de economie, en waar amusement overslaat in decadentie, is de crisis aangebroken en dat leidt uiteindelijk weer tot oorlog. Het gaat dus goed met Vietnam.