Where can you expect that? A three day end-of-year trip with your colleagues somewhere on a three hour flight from Jakarta, in a five star hotel full of excursions and activities arranged by an event organizer. I did enjoy it a lot. The first activity, straight from the airport, was this amazing boat ride through a beautiful nature reserve.
In het centrum van Hanoi ligt de Tempel van Literatuur, meer dan 1000 jaar oud en opgedragen aan de wijsgeer Confucius. Een bezoek beloofd op zich al geen avontuurlijke ochtend, maar als een niet aflatende tropische regenbui je gevangen houdt onder een van de omringende pagodes van een pittoresk plein, dan komen de jeugd herinneringen aan Bruce Lee vanzelf bovendrijven.
Met dank aan de twee Koreaanse Bond girls die me aanmoedigden nog hoger te springen dan verantwoord was.
Ik rij met een taxi door verrassend brede straten omrand met koloniale Franse gebouwen, vol met auto’s in een snelstromende rivier van toeterende scooters. Druk, maar toch weinig files, voor hoelang nog? De stad heeft vrijwel geen shopping malls, want straten hebben hier nog hun eigen winkels en eethuizen. Weinig hoogbouw, maar wel veel in aanbouw. En koffiehuizen, werkelijk overal zijn koffiehuizen.
Streetfood: Pho noodelsoep, Vietnamese loempia’s (rauw, gestoomd of gefrituurd), en – overblijfsel van de Fransen – de baguette (Bhan mi) maar dan met Aziatisch beleg. Vanuit het oude centrum tot aan de rivier ligt een splinternieuwe boulevard, breder en langer dan Barcelona’s Ramblas. Ho Chi Min, de revolutionaire vader des vaderlands wiens naam nu de naam van de stad draagt, kijkt vanaf het stadshuis over drukke boulevard. De hele metropool ademt de mogelijkheden van een nieuw tijdperk voor een jonge en optimistische bevolking. Saigon is booming.
Ik arriveer bij een restaurant in oud Saigon waar Stefan met vrienden ons opwacht. Vietnamezen eten op straat op stoeltjes waar in Europa kleuters op zitten. Ik schud beleefd handen terwijl voor mijn gevoel mijn hoofd tussen mijn knieen hangt. De tafel vertegenwoordigd Vietnam, Cambodja, Thailand, Filipijnen en Nederland. Naast de schotels die de chef serveert komen er legio handelaren voorbij met snacks en zo groeit de variatie op tafel. Dôôô! En glazen bier klinken na elke zin die iemand in het gezelschap uitspreekt. Zo gaat dat in Vietnam.
Plots is daar een lange jongen die niets verkoopt maar wel luid iets aankondigt. Hij steekt een sigaret op, en duwt het brandende eind langzaam door een plooi in mijn T-shirt. Het filter steekt er nog uit, hij strijkt de plooi weg en de sigaret is verdwenen in een pufje rook! Hij kijkt hij me aan, opent verbaasd zijn mond en schuift met zijn tong de brandende sigaret langzaam naar buiten. Close magic, recht onder mijn neus, en nog meer tovenarij volgt. Amusement zegt iets over de staat van een volk. Landen zonder amusement zijn in oorlog of kampen met permanente rampen, waar amusement opkomt, groeit het vertrouwen en de economie, en waar amusement overslaat in decadentie, is de crisis aangebroken en dat leidt uiteindelijk weer tot oorlog. Het gaat dus goed met Vietnam.
Het Vietnemees is een moeilijke taal. In geschrijft zijn woorden nog herkenbaar maar in de helft van de letters vind je wel een dakje, streepje, omgekeerde komma of andere ondefinieerbare kromming die de klank van het woord veranderen. De gesproken taal daarentegen is geheel onnavolgbaar. Dat merk ik aan het visa loket op Saigon airport. Hier lever ik mijn papierwinkel in bij een streng kijkende man in een onberispelijk gifgroen uniform en felrode – veel te grote – epauletten met gouden sterren op de schouders. Hij leest mijn naam uit mijn paspoort en kijkt me vragend aan, ‘mister Bekkie Blok?’ versta ik… en ik knik maar.
In deze hoek van de aankomsthal zitten nog een vijftigtal wereldbewoners te wachten op de afroep. De namen van mensen wiens visa gereed zijn worden nu door een meisje – ook in uniform – uiterst vertwijfeld uitgesproken door een microfoon. Haar collega’s op de achtergrond, die aan de visa’s werken, reageren hier met regelmaat hilarisch op. Alles klinkt komisch voor hen. Namen van Indiers, Australiers, Fransen en Chinezen,komen er gebrekkig uit. En altijd staan er meer mensen op die menen iets van hun naam herkend te hebben. Als iedereen blijft zitten, wordt alleen het land herhaalt. Mister Saus Afrika?
Ik vraag me af waarom er niet gewoon een scherm is dat je naam – overgetyped uit het paspoort – vermeld, of desnoods alleen een nummer zodat er geen misverstand kan zijn. Maar dat zou van deze eenheid van de immigratiedienst natuurlijk een uiterst saaie aangelegenheid maken. En daar duren de dagen op Saigon airport al te lang voor.Het meisje roept weer een naam: Lobetteloo… Ik schrik op. Bekkie Blok, verbeterd een mannenstem snel, en even later sta ik op Vietnamese grond te wachten op een taxi.
Voetnoten 
Let me know that…