Vandaag wandelde ik door de decadent grote Mall of Emirates langs een muur van ruggen en molenwiekende armen. Dit trok uiteraard mijn aandacht. Een groep omstanders verdrong elkaar rondom een enorme maquette van het nieuwste project dat in Dubai in volle gang is. Falcon City.
Een sales dame in strakke zwarte jurk, hoge hakken en een clipboard in de aanslag vroeg me of ik geintereseerd was in Falcon City properties. ‘Jazeker,’ antwoorde ik naar alle eerlijkheid. Hier zat tenslotte een voetnootje in.
Ze bracht me naar een voor potentiële klanten vrijgehouden verhoogde zijde van de maquette. In een riante stoel met een kopje koffie zat ik als een Romeinse keizer te staren naar de wonderen van dit 3,7 miljoen vierkante meter grote stadsdeel in de vorm van een valk. Ik besefte dat de financiële crisis in dit deel van de wereld definitief over was.
De dame somde met de geforceerde lach van een schoonzwemster de ‘special features’ van het project op. Zo te horen had ze dat al een paar honderd keer gedaan.
‘Helemaal centraal ziet u de Dubai Eiffeltoren, hoger dan het origineel! En daar het colosseum, waarin autoraces en sport evenementen worden gehouden, overigens met twee keer zoveel zitplaatsen dan die in Rome. Het ligt naast een stukje Venetië inclusief kanalen die leiden naar de Taj Arabia, een exacte kopie van de Taj Mahal. Dat wordt een hotel van 1 miljard dollar meneer, en ook nog eens vier keer groter dan het origineel’.
Ze pauzeerde even zodat ik dit allemaal kon verwerken.
‘Ziet u hier de drie nieuwe piramiden van Dubai?. Ik voelde hem aankomen. ‘Hoger dan in Egypte. En daar zijn de Hangende tuinen van Babylon. Niemand weet hoe ze er echt uitgezien hebben, meneer, dus hier heeft de project ontwikkelaar zijn eigen fantasie gebruikt.’ Ze keek me indringend aan. ‘Ongelooflijk,’ zei ik, doelend op die laatste mededeling.
Nu begon de dame een selectie mappen van vila’s en appartementen op tafel te leggen. Ik liet mijn blik over Falcon City glijden en spotte de Big Ben, de Toren van Pisa, ‘schever?!’ en tot slot nog een werkende vulkaan, de vuurtoren van Alexandrië en een stukje Chinese muur van slechts 2 kilometer om overheen te joggen.
‘Zo’, zei de dame met de zwarte jurk, ‘heeft u nog vragen voor ik u de huizen laat zien?’ Ik bleef even staren over de maquette en vroeg haar ‘…en waar is de Euromast?’ Terwijl de dame begon te bladeren in een enorme map, wandelde ik verder door de mall, dagdromend van hoe het zou zijn om rond te wandelen in Falcon City, het Madurodam van de wereld, maar dan in een veel grotere schaal dan de originele bouwwerken.
Voetnoten 
Let me know that…