Posts Tagged With: Voetnoot
The Big Durian
‘Together’ in Dubai
Together achter de Burj Khalifa
Noem een stad in Nederland waar geen beeld staat van een lokale held, schrijver of politicus. Zo af en toe schijnen er burgemeesters, kunstenaars en historische verenigingen bij elkaar te komen om een prominent die zijn of haar sporen voor de lokale gemeenschap verdiend heeft, in brons te gieten of uit steen te hakken.
Door de eeuwen heen zijn zo pleinen en winkelcentra netjes opgevuld met standbeelden, al dan niet te paard gezeten. En niet alleen in Holland. Het gebeurd in heel Europa, Amerika, Afrika en Azië.
Maar niet in Dubai dus. Ik heb zo ongeveer alle hoeken van de stad gezien maar nooit iemand op een sokkel gevonden. Zelfs niet de vader van de Emiraten, Sheik Zayed. Wel abstracte vormen en gigantische theepotten of olielampen, maar nooit ook maar iets in de vorm van een mens.
Dit is – denk ik – omdat het in de moslim cultuur ‘note done’ is om de Profeet af te beelden, en voor het gemak dus ook maar geen Andere Grote Leiders uitgezonderd dictators als Khadafi en Saddam, die hele steden met hun evenbeeld bezaaid hebben, liefst om elke hoek.
Together naast de metro
Ik was dan ook hoogst verbaasd in mijn laatste dagen in de emiraten plots twee imposante beelden te vinden, verscholen tussen de achterzijde van de Dubai Mall, een metro lijn en een dode hoek van de Burj Khalifa.Ik moest dan ook aardig wat moeite doen om er te voet te komen, want parkeren in de nabijheid was geen optie.
Eenmaal ter plaatse reikten ze wel vier meter hoog, gehouwen uit zwart graniet en wit marmer. Op de achterzijde van de gezamenlijke sokkel vond ik een bescheiden plaatje met daarop ‘Together’ genoteerd. De beelden blijken van de hand van ene Lufti Romhmein, uit Syrië. Mooi werk, eerlijk gezegd. Ze passen prima in deze woestijnstad, maar hadden beter tot hun recht gekomen ergens bij de fonteinen van Burj Dubai, waar de vele toeristen ze zouden kunnen bewonderen, en zien dat het met de gelijkheid van man en vrouw in Dubai nog lang niet zo slecht gesteld is.
Taxi Manilla
Taxi of Jeepney?
Tientallen taxi’s zoeven voorbij over Kalaw street, maar geen enkele taxi lijkt vrij. Het is niet gemakkelijk in Manilla een taxi te scoren tijdens de avondspits. Ik krijg bijna kramp in mijn schouder van het zwaaien als er een taxi stopt. Ik stap in maar de chauffeur rijd niet weg. ‘Where to?’
‘Makati,’ antwoord ik. ‘Sorry too far sir, I can’t go there.’
De aanhouder wint ditmaal niet en even later sta ik weer op straat. Het duurt even voor een tweede taxi stopt, ik spreek de chauffeur eerst maar door het zijraam aan.
‘Makati?’ lacht de chauffeur. ‘Too much traffic, sir, dat duurt me te lang.’
Met een Jeepney weet ik niet hoe daar te komen. Een derde taxi stopt na een poosje wachten. Ik neem gelijk het initiatief.
‘Ik weet dat het ver is en dat het druk is, Kuya, maar ik betaal je goed hoor. Zet je meter maar vast uit dan maken we een prijs,’ zeg ik met mijn portemonnee in mijn hand. ‘Ik moet naar Makati.’
De taxi chauffeur kijkt me nonchalant aan.
‘Makati?, vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Man, daar heb ik even helemaal geen zin in.’
Verbaasd blijf ik achter. Vanavond blijf ik maar gewoon thuis, om een blog te schrijven ofzo…
De Wereldbol
Ik ben een groot liefhebber van atlassen en alles waarop wegen, eilanden en onuitspreekbare plaatsen staan aangegeven. De wereld is groot, en ik moet nog vele wegen volgen.
In Manilla ben ik al enige tijd op zoek naar een geschikte wereldbol. Die laat ik graag draaien in mijn hand, dat geeft iets van overzicht. Ineens zie ik ze staan. In een vitrine van Jade’s bookstore staat onze planeet aarde in verschillende soorten en maten: geografisch, staatkundig, met of zonder zeestromen. ‘Mag ik die even zien,’ vraag ik het meisje dat me besluit te helpen. Op haar naamplaatje staat Jam. ‘U ziet hem toch sir,’ antwoord ze bijdehand.
‘Maar ik moet weten of die goed ronddraait.’ Ik zeg er niet bij dat ik dan ineens stevig mijn vinger tegen de draaiende bol duw om te zien waar ik beland ben. Dat doe ik graag. Dan bedenk ik me hoe het daar zou zijn. Zelf op de Stille Oceaan stuit je altijd wel op een eilandje. Daar wil ik dan ineens naar toe.
De vitrine blijkt op slot. Jam gaat op zoek naar het sleuteltje maar van de sleutelbos waar ze mee terugkomt past er geen een. Dan komt de chef. Op zijn naambordje staat Beethoven. Ik vind dat een typische naam. Hij probeert het hele sleutelbosje nogmaals uit, maar kan Jam niet verbeteren.
‘In Nederland bewaren ze vitrine sleutels in de kassa,’ zeg ik. Beethoven en Jam controleren dat beide, maar het leidt tot niets. Ik heb inmiddels besloten dat ik de wereldbol wil hebben. Dat heb ik altijd als iets onbereikbaar wordt. ‘Wat kost die eigenlijk?’ vraag ik. ‘Dat staat aan de onderkant,’ zegt Jam.
Ik verlaat Jade’s Bookstore met lege handen terwijl Beethoven alle medewerkers aan het zoeken zet.
Een paar weken later loop ik met twee boodschappen tassen voorbij als ineens Jam me op straat aanroept. ‘We hebben de sleutel gevonden!’ zegt ze met een lach. ‘Hij lag bovenop de vitrine.’ Dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik koop de globe en een medewerker van Jade’s bookstore loopt met de wereld achter me aan tot ik thuis ben.
Even later zit ik op de bank met de globe op mijn schoot. Ik geef er een enorme draai aan en kijk verwonderd naar hoe de wereld in mijn handen rondtolt. Dan stop ik hem abrupt met mijn vinger. Volgend jaar ga ik naar Nederland!
De Koe van Manilla
Ik zit in een taxi met drie aangeschoten Hollanders die ik amper een uur geleden heb leren kennen. Een bakker uit Stampersgat, een dame van de ambassade, en de enige wiens naam die ik onthouden heb; Bert, beroep onbekend. We rijden door Old Manilla, over de Del Pillar street. We zijn op zoek naar een cafe van een Hollander. Als herkenningspunt zou er een koe voor de deur moeten staan. Niemand is er ooit binnen geweest, maar iedereen heeft er van gehoord.
‘Het moet in deze straat zijn’, zegt Bert terwijl hij met kleine oogjes naar de langsschietende kroegen, bordelen en nachtwinkeltjes staart, ‘dat hoorde ik daarnet nog op de Dutch club. De KLM crew drinkt er ook altijd een biertje,’ voegt hij er aan toe. De bakker praat over de vele vakanties die hij samen met zijn vrouw naar de Filipijnen maakte voordat ze zich hier permanent vestigden. ‘…en toen reden we door deze straat en zag ik opeens een koe op de stoep,’ zegt hij hoopvol. ‘Geen echte hoor, van plastic denk ik.’
Niemand weet de naam van de kroeg. De dame van de ambassade spoort de chauffeur aan nog maar een keer te stoppen op een hoek van de straat. waar een groep Filipino’s staat. ‘Ask them about the cow!’ De chauffeur kijkt verbouwereerd en als hij ernaar vraagt lachen ze. Sommigen wijzen ergens heen, maar elk in een andere richting.
Ik ben de enige die in dit deel van de stad woont, erger nog, ik woon zelfs aan het begin van deze straat. Maar ik ben nooit helemaal naar het andere eind gelopen want dat is best ver. Ik ben hier dan ook nooit een koe tegengekomen. ‘Misschien omdat die hem overdag’s binnen zet…’ probeer ik, maar niemand antwoord.
De straat is eenrichtingsverkeer en niemand weet van een kroeg met een Hollandse eigenaar. De chauffeur wil niet meer vragen naar een koe. Iedereen kijkt me vragend aan want ik ben de ‘local’ hier. Wat nu?
Ingang Hobbit House
‘Ik weet nog een kroeg met dwergen in deze straat,’ zeg ik. Dit kan de goedkeuring wegdragen. Even later lopen we door een enorme ronde deur van De Hobbit. Een lilliputter rinkelt een belletje en heet ons welkom. Even later worden pullen bier door heel kleine mensen op onze tafel geschoven. Het gezelschap is tevreden. Met zo’n verhaal kun je ook thuiskomen.
Meet the Hobbits
De Jeepney
New York heeft het Vrijheidsbeeld, Parijs de Eiffeltoren en Rotterdam de Euromast. Wereldberoemde steden hebben zo hun eigen iconen. Maar wat heeft Manilla? Ik wandel door de drukke straten van downtown Manilla en dan opeens zie ik het. Het symbool van Manilla is geen beeld of een toren. Het is de Jeepney, het karakteristieke vervoermiddel waar elke dag miljoenen Filipijnen zich door laten vervoeren.
Jeepney
Van de krottenwijk Tondo, tot de wolkenkrabbers in zakenwijk Makati, ze rijden overal. De Jeepney twee lange banken inlengterichting en een open achterzijde die als in- en uitgang dient. Ik spring in de eerste die voorbijkomt. Iedereen zit heug aan meug en ik wring me tussen de reizigers. De banken zijn laag, dus mijn knieën steken wat ongemakkelijk omhoog.
Ik geef tien pesos (15 cent) door aan de dame naast mij, die het op haar beurt weer doorgeeft tot het geld de chauffeur bereikt. Die zit aan het stuur met waaiers bankbiljetten tussen zijn vingers die over de rug van zijn hand flapperen. ‘Aardige vol,’ mompel ik tegen de dame.
‘Als het niet past, is het geen Jeepney, sir’, antwoord ze lachend.
Jeepney chauffeurs zijn berucht want ze rijden uitermate wild en luid toeterend over de weg. Overstekende mensen springen uit de weg als kippen op een erf. Personenauto’s houden veilige afstand om krassen of erger te voorkomen. Brommers proberen uit de rokende walmen van de uitlaat te blijven.
De Jeepney is een overblijfsel van de Amerikanen die na de oorlog het land verlieten en duizenden oude jeeps achterlieten. De Filippino’s gebruikten ze voor openbaar vervoer en na vijftig jaar is het typische jeepachtige uiterlijk nog steeds zichtbaar. Trotse eigenaars geven hun Jeepneys namen, dossen de buitenkant op met chromen platen en slogans en bestemmingen.
Ik kijk uit het open raam en besef dat ik helemaal geen idee heb van waar ik naar toe rij. Ik vraag het maar krijg een antwoord waar ik niet veel mee kan: ‘San Andreas via Padre Freiro’. Daarom zie je maar weinig toeristen in Jeepneys, want niemand begrijpt het systeem.
Ik wil eruit, maar hoe stop ik de Jeepney? De dame naast me ziet wat ik wil en tikt met haar ring een paar keer hard tegen het plafond. ‘Sa tabi lang po’ (stoppen alstublieft) roept ze. De Jeepney stopt abrupt en blokkeert al het verkeer. Ik spring er uit en wandel verder.
Falcon City of Wonders
Vandaag wandelde ik door de decadent grote Mall of Emirates langs een muur van ruggen en molenwiekende armen. Dit trok uiteraard mijn aandacht. Een groep omstanders verdrong elkaar rondom een enorme maquette van het nieuwste project dat in Dubai in volle gang is. Falcon City.
Een sales dame in strakke zwarte jurk, hoge hakken en een clipboard in de aanslag vroeg me of ik geintereseerd was in Falcon City properties. ‘Jazeker,’ antwoorde ik naar alle eerlijkheid. Hier zat tenslotte een voetnootje in.
Ze bracht me naar een voor potentiële klanten vrijgehouden verhoogde zijde van de maquette. In een riante stoel met een kopje koffie zat ik als een Romeinse keizer te staren naar de wonderen van dit 3,7 miljoen vierkante meter grote stadsdeel in de vorm van een valk. Ik besefte dat de financiële crisis in dit deel van de wereld definitief over was.
De dame somde met de geforceerde lach van een schoonzwemster de ‘special features’ van het project op. Zo te horen had ze dat al een paar honderd keer gedaan.
‘Helemaal centraal ziet u de Dubai Eiffeltoren, hoger dan het origineel! En daar het colosseum, waarin autoraces en sport evenementen worden gehouden, overigens met twee keer zoveel zitplaatsen dan die in Rome. Het ligt naast een stukje Venetië inclusief kanalen die leiden naar de Taj Arabia, een exacte kopie van de Taj Mahal. Dat wordt een hotel van 1 miljard dollar meneer, en ook nog eens vier keer groter dan het origineel’.
Ze pauzeerde even zodat ik dit allemaal kon verwerken.
‘Ziet u hier de drie nieuwe piramiden van Dubai?. Ik voelde hem aankomen. ‘Hoger dan in Egypte. En daar zijn de Hangende tuinen van Babylon. Niemand weet hoe ze er echt uitgezien hebben, meneer, dus hier heeft de project ontwikkelaar zijn eigen fantasie gebruikt.’ Ze keek me indringend aan. ‘Ongelooflijk,’ zei ik, doelend op die laatste mededeling.
Nu begon de dame een selectie mappen van vila’s en appartementen op tafel te leggen. Ik liet mijn blik over Falcon City glijden en spotte de Big Ben, de Toren van Pisa, ‘schever?!’ en tot slot nog een werkende vulkaan, de vuurtoren van Alexandrië en een stukje Chinese muur van slechts 2 kilometer om overheen te joggen.
‘Zo’, zei de dame met de zwarte jurk, ‘heeft u nog vragen voor ik u de huizen laat zien?’ Ik bleef even staren over de maquette en vroeg haar ‘…en waar is de Euromast?’ Terwijl de dame begon te bladeren in een enorme map, wandelde ik verder door de mall, dagdromend van hoe het zou zijn om rond te wandelen in Falcon City, het Madurodam van de wereld, maar dan in een veel grotere schaal dan de originele bouwwerken.
Wandeling door Fort Jesus, Kenya
Naast ‘havenman’ ben ik ook een groot bewonderaar van kastelen, forten en vestingen. Dat komt vooral uit mijn jeugd waar ik niets mooier vond dan het bouwen van (zand)kastelen, Playmobiel en Lego kastelen en ‘s nachts in mijn bed vooral ook luchtkastelen. Als ik in de gelegenheid ben om kastelen te bezoeken laat ik dat niet na, en vooral in Afrika liggen ze er vaak fantastisch bij. Zo ook Fort Jesus in Mombasa, Kenya.
Voetballen voor de kasteel muren van Fort jesus
Tegenwoordig bouwen we een kade, zetten een paar kranen neer en lossen en laden maar. In vroeger tijden was het verstandiger eerst een fort te bouwen, en dan pas een paar pakhuizen te bouwen binnen kanonschot afstand. Dit kasteel is het meest volledige en best bewaarde 16e eeuwse Portugese fort buiten Portugal zelf.
Mombassa is sinds oudsher een van de belangrijkste handelssteden van Oost Afrika
Ik kan uren ronddwalen door een fort van deze omvang en mijn gedachten laten gaan. Maar ik was met een klein internationaal gezelschap uit Holland, Jordanië, Liberia, Zuid Afrika en Tunesië… Doorlopen dus.
Ahmed, Johan, Anthony, ik, Soumaya en Zayd
Ondertussen vond ik een winkeltje naast de binnenplaats en ditmaal was ik steevast van plan om iets te kopen. Mombasa is eenplaats waar veel geschilderd wordt en dus een schilderij zou het zijn. Tot mijn verbazing geen onderhandelen hier, de verkoper bleef volhouden aan de vaste prijs die de kunstenaar vastgesteld had – zelfs toen ik wegliep. Dat was wat lullig, want ik stond zelfs even om de hoek te wachten met het laatste bod cash in handen… waiting in vain… Vrolijk kwam ik terug de winkel in. ‘Ik heb het bij elkaar geschraapt, hoor’.
Verkocht! – een drieluik van de schilder T.Kim’z
Even zoeken naar de wandelgenoten – die hadden inmiddels het kleine museum op de binnenplaats al bezocht met de gids, wiens interessante anekdotes allemaal moest missen, maar Johan praatte me bij… “Het fort is in de vorm van een menselijk lichaam gebouwd, de Omaanse sultan veroverde het op de Portugezen, en verloren het weer aan de Britten, die het uiteindelijk weer overdroegen aan de Kenyanen zelf, het is sinds vorig jaar een beschermede UNESCO site”.
Boeg van een oorlogsschip…
“Dat? dat is een houten boeg hier in de erker, dat was zo gevormd zodat ze konden herkennen dat het een vriendschappelijk of vijandelijk schip was…” Ik geloof er geen bal van, zeg ik, allereerst is het veel te klein om van grote afstand te zien, en je kunt dan toch ook gewoon zien of er bekenden in de boot zitten? “ja, ehhh, vraag het me dan niet!”.
Wat klopt hier niet? *
Fort Jesus ligt in een prachtige omgeving aan de baai. We naderen de uitgang aan de zeezijde, waar de sloepen aan wal gingen om lading te lossen en laden voor de zeeschepen. Nu is het tijd om de naastliggende oude stad van Mombasa zelf een bezoek te brengen.
Binnenplaats van Fort Jesus
Zeepoort van het fort
Uitzicht op de zijzijde van Fort Jesus
*Voetnoot – er zit geen opening in de Anti Corruption Suggestion Box…
Zonsondergang in Liberia, Monrovia
Deze foto is genomen vanaf het terras van een bar restaurant. We waren uitgenodigd voor een diner door de haven autoriteiten. De kuststrook is het arme deel van de de stad en toen de avond viel was het lechts verlicht met een paar lampjes. Hier slapen de mensen als de zon ondergaat.
Executie in het park
Manila gids sir Paul verteld over de laatste momenten van nationale held Jozef Rizal
Voetnoten 
Let me know that…