In de vroege ochtend word ik wakker van een zware donder. Ik bevind me in een hut van het schip Paradise Luxury dat ten anker ligt in Halong Bay. Een tropische onweersbui doet de eilanden verdwijnen achter een sluier van stortbuien. Vanuit mijn comfortabele bed kijk ik naar een vaag silhouet van bergen in het water die afsteken tegen een oneindig bleek niets. Dit moet het reisgevoel zijn geweest in de hoogtijdagen van de Victoriaanse tijd… Al tijdens deze gedachte start een eveneens tropische lekkage boven het voeteneinde van mijn bed. Snel dep ik het water met een badhanddoek en zet een kopje onder de kleine waterstraal maar er helpt geen lieve moeder aan. Ik bel room service en even later is een matroos met een rol tape en een schaar aan de slag. Drijfnat en zonder succes verlaat hij met neergeslagen gezicht de hut waar de lekkage onverminderd doorgaat.
Ik wandel naar de dining room op het bovenliggende dek voor een kopje thee en blader nog eens door Alain de Botton’s ‘de kunst van het reizen’ in de hoop een goede raad te vinden tijdens dit soort ongemakken. Zijn boek staat er vol van. (Lees: vol van ongemakken)
Op blz 99 citeert hij de schrijver Gustave Flaubert die Frankrijk om zijn saaiheid ontvluchtte met een groot verlangen naar exotische reizen in de Orient. Maar na een paar weken vermeld Flaubert: ‘de Egyptische tempels hangen me nu al de keel uit…’
Omdat ik toch altijd omsla bij het kayakken en we dus sowieso nat zullen worden besluiten J en ik gewoon door de stortbui heen te roeien naar de eilanden. We liggen nabij een groot eiland waar je onder laaghangende grotten kunt peddelen om te eindigen in een binnenmeer, waar langs de begroeide rotsen gele apen schijnen te wonen. Als we de het verborgen binnenmeer oppeddelen is alles om ons heen in een grijze nevelsluier verborgen. Het enige dat we horen naast de peddels die het water raken is het eindeloos geplens van miljoenen druppels in het water en dat zich weerkaatst tegen de onzichtbare rotsen om ons heen. Dit is het gotische landschap waarin mensen doorgaans spoorloos verdwijnen en dus roeien we zo snel mogelijk terug door de grotten zonder ook maar een teken van leven te hebben gezien. Achter ons in de verte klinkt iets van een gesmoorde gil. We kijken niet om en houden zwijgend de vaart erin.
Als we terug komen wacht ons goed nieuws. Door de ongemakken van de afgelopen ochtend krijgen we een superior suite aangeboden op het vlaggenschip Paradise Peak. Reizen is helemaal geen kunst. Plan zo min mogelijk, verwacht niet te veel en je reis vult zich vanzelf met verrassingen.
Voetnoten 
Let me know that…