Hiking

Vroeg in de ochtend start ik de hike die ik online geboekt heb bij Sapa Sisters. Ik verschijn in een van de meest geavanceerde wandel outfits die onze beschaving heeft voortgebracht: bergschoenen, dry-fit T-shirt, een linker- en rechtersok en een lichtgewicht regenjack dat in een luciferdoosje past. Lang, mijn gids voor de dag, is in klederdracht, draagt een baby op haar rug en heeft een paraplu bij zich: ‘tegen de regen of de zon’, zegt ze met een knipoog.

Als eerste volgt een eindeloze beklimming van een naamloze berg. Terwijl ik hijgend volg, babbelt Lang over de verschillende stammen van de Hmong, hun gewoonten en problemen. ‘Wij volgen het sjamanisme, elk dorp heeft zijn eigen sjamaan. Je gaat niet dood, maar je ziel keert terug in een levend wezen, kan van alles zijn.’ Ik ontwijk zorgvuldig een rij marcherende mieren. We passeren een hempveld waar vrouwen de planten afsnijden. Tijdens de wandeling zie ik alle verdere stappen van het proces (drogen, wassen, raspen, garen spinnen, wassen, weven en, Lang trekt aan haar vest, kleding. ‘Opium is een nieuw probleem voor onze jeugd. Het wordt vanuit China over de grens gesmokkeld en jongens raken verslaafd.’ Ik vraag wat de mannen eigenlijk doen sinds ik alleen maar Hmong vrouwen zie werken. ‘Gokken en drinken,’ zegt Lang cynisch.

Op de heuveltop, voorbij de hemp, slangenbonen, chili, groene thee en maïs, genieten we van het uitzicht. Ik zie een groot gebouw in het dal en vraag wat het is. Lang geeft haar kind de borst. ’Mijn broer was heel erg verdrietig, ken je die ziekte?’ vraagt ze. ‘Very, very sad’. Ik knik. ‘Hij dronk een fles pesticide leeg en daar wist zelfs de sjamaan geen raad mee. Toen gingen we naar dat ziekenhuis, ze knikt naar het gebouw. Het is goed, na drie dagen was hij beter.’Dan begint de steile en modderige afdaling naar het dal met rijstvelden. Ik glij uit en breek bijna een been. Ik vraag me hardop af wat ze dan zou doen op dit verlaten bergpad sinds ik twee keer zo groot ben als haar. ‘Then I call the buffalo taxi’, antwoord ze, en ik vertrouw haar volledig. In de rijstvelden lopen we over de randen van de terrassen. Mijn benen zijn zuur maar ik houd miraculeus balans tot we de rivier bereiken en steen voor steen naar het dorp springen. De tocht zit erop. Ik bedank Lang voor een geweldige tocht en alle openheid over goede en slechte tijden in de Hmong stam.