Kijk, nu even de tijd voor echte muzikanten. In 1987 alweer kwam het album Tango in the Night van Fleetwood mac uit. Deze band bestond al sinds 1967 als bluesband, maar maakte pas echt furore van halverwege de jaren zeventig tot en met bovengenoemd album. Het zijn popliedjes van hoog formaat en het hele album is een geweldige ‘achterover op de leunstoel’ ervaring.
Niet minder belangrijk is het ongelooflijke gitaartokkelwerk van Lindsay Buckingham in de video hieronder. je hoort het goed: dit zijn niet twee gitaristen maar Lindsay in zijn uppie en dan nog zingen erbij ook. Ongekend. Stevie Nicks zingt ook erbij, zij schreef het nummer Big Love.
Hier nog een andere hit van het album Everywhere op youtube.
Andere hits van het album zijn Little Lies, Seven wonders, en Caroline, maar het hele album heeft hit potentie. Downloaden die hap als je het nog niet hebt.
Ik ben absoluut geen fan van zogenaamde musical films. Ik heb er altijd moeite mee als in een film iemand in een scene ineens spontaan begint te zingen en dansen terwijl alle omstanders dat volstrekt normaal vinden. Ik heb het eens op mijn werk gedaan toen mijn baas aan het einde van een vergadering vroeg of ik nog bijzonderheden had. Ik maakte een pirowet, gooide mijn armen in de lucht en zong in mineur over een mislukte kraanindeling. De reacties waren helemaal niet vrolijk of meegaand; slechts verbouwereerde blikken waren mijn deel… Het werkt gewoon niet.
Er is echter een grote uitzondering en dat is de film The Blues Brothers waar Jake en Elwood Blues het weeshuis waar ze ooit zelf in opgroeiden van de ondergang moeten redden. De missie: verdien 5000 dollar in 11 dagen. Ze richten een bluesband op en uiteindelijk lukt het ze – met de hele politiemacht van Chicago op de hielen – in de laatste seconde.
Rawhide
De film is vooral een succes vanwege de fantastische soul en blues muziek en zeker ook de megasterren die hun muzikale bijdrage leveren zoals Ray Charles, Aretha Franklin, Cab Calloway, James Brown en Johnny Lee Hooker. Maar zeker de humor – en dat voor Amerikanen – is buitengewoon. Alles bij elkaar genomen is deze film vrolijk en voor mij een van de beste Feel Good movies ooit gemaakt.
Kijk, gisteren speelde Led Zeppelin voor het eerst sinds 28 jaar weer eens live op het podium en de superlatieven schoten te kort. De korte flitsen in het journaal lieten zien dat de band beter speelde dan ooit tevoren. Twintig miljoen mensen hadden zich opgegeven voor een kaartje via internet en slechts 20.000 kwamen er mee weg. Dat noem ik nog eens een exclusief optreden. Ik was ook uitgeloot…
Thank you – van II
De mannen van Zeppelin zijn vrijwel ongeevenaard in hun korte periode eind zestig en begin jaren zeventig. 300 miljoen platen zijn er over de toonbank gegaan en daarvan heb ik er welgeteld 5. Vanwege deze reunie heb ik maar besloten de albums getiteld II, III en IV op deze plek gezet (want ik zet niet meer dan 2 albums per artiest in deze lijst) en dit is een goedkope truuk om dat te omzeilen. Er staat nog een album hoger, maar daarover veel later.
Since I been loving you – van III De bewering dat Zeppelin de eerste heavy metal band was vind ik niet helemaal opgaan. Bijna een derde van hun nummers zijn akoestisch met allerlei bluesrock en keltische invloeden. De absolute top song is natuurlijk het wonderschone Stairway to Heaven, dat zelfs nooit als single is uitgebracht.
Led zeppelin anno 2007
Ik moet het kort houden; Led Zeppelin is zonder twijfel een van mijn meest favoriete bands en ik draai hun muziek nog regelmatig, en aan het einde van het jaar zullen we ze zeker weer in de top 3 van elke top 100, 1000, 2000 en 4000 horen. Druk op de YouTube button en luister eens live naar het mooiste muziekstuk van de 20e eeuw, dat is beter dan mijn geschreven geneuzel…
Kijk, afgelopen week met Blom naar de Police geweest in de Amsterdam ArenA en hoe langer het geleden is – 4 dagen nu – hoe beter het wordt. Vandaar dat ik in Mijn Top 100 even een CD van The Police heb geofferd op plaats 86, te laag genoteerd, maar wel van toepassing nu. Het album Synchronicity heeft onder meer de hits ‘Wrapped around your finger, King of Pain en het onwaarschijnlijk mooie Every breath you take.
Maar ik vind de andere nummers net zo goed als daar zijn Synchronicity I en Synchronicity II waarvan hieronder een impressie van het live concert van de huidige wereld tour:
De drummer heeft toch ietss Jiskefet achtigs, niet?
Zoals gezegd was het een goed concert want hoe kan het ook anders met zo’n tas vol hits. De ene na de andere evergreen werd de zaal in geslingerd. En over de zaal gesproken, wat een dramatisch slecht geluid heeft de ArenA. Het is akoestisch gezien A-Koestisch zeg maar. De drum, gitaar en bas ging als het een beetje heftig werd naar een soort van brij van brommend geluid, dus moesten de technici steeds de knoppen omdraaien om er het beste van te maken.
Police heeft de vuile was buiten hangen…
Gelukkig was Sting zeer goed bij stem en haalde uit als vanouds. Zo hebben wij flink mee ge-iyo-iye-iyeyo-ed als je begrijpt wat ik bedoel. Na afloop een paar posters en een T-shirt ingeslagen en zo kon het gebeuren dat ik uiteindelijk toch nog een van mijn grootse idolen uit de pop wereld heb kunnen zien, niet gedacht, want de ruzie die de bandleden uit elkaar trok, had nog zichtbare sporen, ook tijdens dit concert. Als ik zeg idolen uit mijn jeugd, dan heb ik het over een band waarvan ik alle bandleden nog bij naam kan opnoemen, ofwel Sting, Andy Summers en Steward Copland, en dat kan ik verder slechts met de Beatles en Queen.
Nu is het nog afwachten op de filmpjes die Blom geschoten heeft tijdens het concert en die ik spoedig hier hoop te delen met jullie. Volgende concert is trouwens de Tragically Hip in Paradiso volgende week en Alquin, eerder aangekondigd in een eerder log, moet ik helaas overslaan omdat ik dan in Angola zit, dus wie het eerste haalt die het eerst maalt, voor wat betreft de kaarten dan…
En opeens hoorde ik de uiterst koele sound van de Fun Lovin’ Criminals en besloot dat dit de enige hip hop rap rock band was die ik leuk zou vinden in dit genre. Maar de Criminals zijn meer dan dat, de sound is ook erg jazzy en heeft blues invloeden, en dan – en dat is zeer bijzonder – ze bespelen nog tal van instrumenten ook. Echte instrumenten.
Scooby Snacks
In 1998 kwam de CD 100% Columbian uit en zoals de titel doet vermoeden beeldt de band zich uit als een New Yorkse maffiagang, inclusief drugdeals en stapels dollar biljetten. Begin jaren TweeDuizend (of moet je de jaren Nul zeggen, ik weet het eigenlijk niet) komt de hit Scooby Snacks uit, over een bankoverval. Daarmee breken de Criminals in Europa door, terwijl de hit eigenlijk al zeven jaar oud is dan…
The Fun Lovin’ Criminal
Hoe dan ook, de Criminals luistert lekker weg met al die relaxte beats en ook nog grappige video’s. Wereldklasse misschien niet, maar ik draai de muziek vaker dan vele andere platen uit de kast, en met het aantal CD draaibeurten moet ik toch uiteindelijk de maatstaf voor Mijn Top 100 zetten…
Al vrij lange tijd volg ik de muziek van Ben Harper; hij is een bijzonder artiest die zich onder de radar van het grote publiek beweegt. En dat is maar goed ook, want anders had ik hier niet veel nieuws te vertellen. Harper maakt al sinds 1994 platen, toen zijn eerste album Welcome to the cruel world verscheen.
Voor alle duidelijkheid, Ben Harper is de man met de gitaar… en het nummer heet Burn One Down.
Zijn laatste plaat is Both sides of the gun, inmiddels de tiende en naar mijn smaak ook de beste. Er staan ook nog eens lekker veel nummers op, maar noem het geen dubbel LP; Ben Harper zelf spreekt liever van een A en een B zijde, ofwel een extra CD met wat we vroeger ook wel B-kantjes noemden.
Monsterhits en Top 40 noteringen zijn nog niet verschenen, maar sommige artietsen hebben dat helemaal niet nodig. Hun muziek is gewoon niet aan De Massa besteed. Leve Ben Harper!
Morning Yearning (van het album Both Sides of the Gun. Written by: Ben Harper
a finger’s touch upon my lips
it’s a morning yearning
pull the curtains shut, try to keep it dark
but the sun is burningthe world awakens on the run
and will soon be earning
with hopes of better days to come
it’s a morning yearning
another day, another chance to get it right
must i still be learning
baby crying kept us up all night
with her morning yearning
like a summer rose, i’m a victim of the fall
but am soon returning
your love’s the warmest place the sun ever shines
my morning yearning
Nou, dit is een plaat uit de platenkast van grote broer, maar sindsdien vond ik deze band wel erg goed. Het was een aangename verrassing toen ik hoorde dat deze band uit mijn geboorteplaats Delft kwam. Bands uit Nederland konden dus blijkbaar ook de moeite waard zijn. Om even een indruk te krijgen volgt hier een stukje uit de tijd van hun doorbraak in 1973. Het is een vage opname van Pinkpop ’73 met een aankondiging van Sjefke van Oekel.
De plaat Crash! is eigenlijk een verzamelaar. Op de laptop heb ik inmiddels de albums ‘Nobody can wait forever’, ‘Mountain Queen’, ‘Marks’ en ‘Best kept secret’ waarop dan zo ongeveer het hele repertoire van de band op terug te vinden is.Alquin heeft eigenlijk nooit een hit gescoord, maar Weelchair Groupie (zie hieronder) kan misschien gerekend worden tot de officiele bijna hit van de band… De zanger Michel van Dijk zong later nog eens de sterren van de hemel in een optreden van zijn band Bluespower die ik ergenslive mocht aanschouwen. Jammer dat die band niet meer bestaat.
Als ik mijn grootste favoriete Alquin muziekstuk mag aanwijzen, dan is het wel het hieronder te bekijken meesterwerkje New Guinea Sunrise…
Bovenstaande clip leek wel erg recent en na even zoeken bleek Alquin zowaar in 2005 een nieuw album opgenomen te hebben. Blue Planet (gisteren via Bol.Com op de deurmat gevallen)is een plaat waarop het oude Alquin geluid terug te horen is, maar dan in een nieuwe jas. Erg goed en later dit jaar blijken ze dan ook nog eens op te treden in Vlaardingen! Nou, voor wie zin heeft om mee te gaan, laat het me weten een, dan wandel ik van de week even langs bij het Stadsgehoorzaal en bestel de kaartjes. Als je het niet zeker weet; hieronder Falling, een nummer van de nieuwe plaat, om je te overtuigen wellicht…
Tja, je vindt Zappa fantastisch of je vind hem vreselijk, er schijnt geen tussenweg te zijn. Zelf vind ik slechts een aantal platen goed. Een oud collega van mij bezat ongeveer 80 CD’s van Frank Zappa en was helemaal idolaat van deze artiest. Ik hoor hem nog vol trots zeggen over zijn dochtertje: ‘Haar eerste woordje was mamma, haar tweede woordje pappa en haar derde woordje… Zappa!’
Een album kan ik nog steeds ernstig kan waarderenis die met de bijzondere stelling ‘Hoort humor thuis in de muziek?’ Nou ik vind van wel en Zappa blijkbaar ook. Het cynisme druipt van de muziek af. En de muziek is niet eenvoudig, luister eens naar onderstaande clip en bedenk eens hoe complex de composities zijn. Het hele nummer zit zeer ingewikkeld in elkaar en dat is zo met de meeste muziek van Zappa.
Wikipedia zegt het volgende over Zappa: ‘Hij vermengde rock, pop, jazz, bigband, elektronica en klassieke muziek met elkaar. En hij heeft meesterwerken geschreven in haast elk van die genres. Zappa was een muzikale pionier.’
en verder: ‘Frank Zappa ageerde tegen oorlog, het fundamentalistische geloof en kleinburgerlijkheid, maar ook de popcultuur (hippies, discomuziek,…) bleef niet gespaard. Vooral de media moeten het ontgelden in zijn nummers. Televisie, zo meende Zappa, is een gevaarlijke propagandamachine. Dit is te horen in zijn nummer “I’m the slime” uit 1973.
I am gross and perverted
Im obsessed n deranged
I have existed for years
But very little had changed
I am the tool of the government
And industry too
For I am destined to rule
And regulate youI may be vile and pernicious
But you cant look away
I make you think Im delicious
With the stuff that I say
I am the best you can get
Have you guessed me yet?
I am the slime oozin out
From your tv set
You will obey me while I lead you
And eat the garbage that I feed you
Until the day that we dont need you
Dont got for help…no one will heed you
Your mind is totally controlled
It has been stuffed into my mold
And you will do as you are told
Until the rights to you are sold
Thats right, folks..
Dont touch that dial
Well, I am the slime from your video
Oozin along on your livinroom floor
I am the slime from your video
Cant stop the slime, people, lookit me go
Zappa kan zonder twijfel tot de belangrijkste componisten gerekend worden van de 2e helft van de 20e eeuw. Daarenboven beschouwde Jimmy Hendrix hem als de beste gitarist die er rondliep – beter dan Hendrix zelf (dat vind ik niet en daarom vinden we Jimmy een stukje hoger op de lijst terug…). Zappa was het daar overigens zelf niet mee eens. Zo stelde hij in een interview, dat wanneer hij auditie zou moeten doen voor zijn eigen band, hij niet zou worden aangenomen.
Deze band noemde zichzelf naar een vliegramp op vliegbasis Ramstein. Een stuntvlieg team van 10 straaljagers passeert elkaar net niet rakelings waarnadrie vliegtuigenvlak voor hetpubliek neerstorten. Ik probeerde op Youtube het beruchte filmpje van het ongeluk te vinden. Nu blijkt dat zo ongeveerelkgefilmd ongeluk de muziek van Rammstein als soundtrack heeft, maar hier is het gewraakte stukje alsnog… zonder muziek.
Als deze crash de inspiratie voor je muziek vormt, dan kun je dus wel ongeveer verwachtsen wat er komt. De sound van Rammstein laat zich misschien nog het best beschrijven als Duitsemarcheer metal??? Ik zag ze voor het eerst op Pinkpop, ergens eind jaren 90. Het was een waar geluids geweld en al te dicht bij het podium was zeker niet aan te raden. En dan zingen ze nog Duits ook…Maar om nou te zeggen slecht? Nee, dat zeker niet. Rammstein heeft een heel eigen geluid, een soort Duitse koelheid in de muziek, zwaar gelaagde bas en drum met drammende gitaarriffs, alsof je in een soundtrack van een armageddon zit. Kijk onderstaande clip eensom een idee te vormen.
Blijf even kijken tot je ziet wat de zanger achter zijn rug verborgen houd…
Toch sluiten we alsnog af met een kleine ramp; tijdens een optreden van Rammstein vliegt het podium in brand. Maar de mannen lijken daar gewend aan te zijn en spelen gewoon door terwijl de brand geblust wordt. Nou, met zo’n houding beland je dus in deze Top 100, dat is wel even andere koek dan Jimmy Hendrix die zijn gitaar in brand stteekt. Hou je af en toe van een beetje heftige muziek in de auto, draai dan Herzeleid en voor je het weet zit je op de Autobahn.
Op 93 in de Top 100 Mijner Tijden staat de IJslandse formatie Jet Black Joe. Het zal maar weinig mensen iets zeggen en eigenlijk zijn ze alweer vrijwel vergeten want ook op internet is er vrijwel niets meer over ze te vinden. Een veel te kleine albumhoes van de plaat waar ik het over heb zie je hieronder:
Voor de mensen met slechte ogen: iemand met een emmer op zijn kop krijgt een helm aangereikt…
Vraag me niet wat daarmee bedoeld wordt. Ik heb nog een oude Popencyclopedie uit 1994, het moment dat Jet Black Joe doorbrak met bovenstaand album, en deze meld onder het hoofdstuk Scandinavie: “In 1993 verrast de jonge rockband Jet Black Joe met een ijzersterk debuutalbum” Wie er verrast werd meld de encyclopedie niet, ook niet de titel of enige andere bijzonderheden omtrent deze obscure band. Wellicht verraste de band zichzelf…
Het laatste album Fuzz dat ik bij de Plato kocht, tevens het laatste levensteken van de band…
Hoe dan ook, na een spetterend artikel in het maandblad Oor ergens omstreeks 1994 raakte ik zo enthousiast, kocht het album bij de Plato in Rotterdam en kocht daar tevens 5 kaartjes voor een concert in de basement van Nighttown. Bij de ingang stond een uitsmijter en vroeg ons ‘of we ook rolschaatsen bij ons hadden…’ Niet dus, maar hij bedoelde dat er ruimte zat was, slechts 2 rijen mensen voor het podium en een IJslandse band die blij was in Amsterdam te spelen… Als alles fout gaat, dan vooral ook nog Amsterdam bejubelen in een Rotterdamse club.
Toch werd het een succesvol optreden maar de band ging helaas ten onder aan andere grunge rock bands als Pearl Jam en Nirvana die furore maakten in hetzelfde jaar en die we later in de lijst beiden terug zien. Jammer voor Jet Black Joe en ook op YouTube is weinig soeps terug te vinden. Een aantal shots van een optreden in IJsland zijn van zeer slechte geluidskwaliteit en het enige wat ik jullie hier kan bieden is een bedenkelijk matige cover van het nummer Rain door een Filipijnse zeeman met teveel galm op de geluidsinstallatie. Tja, het kan verkeren…
Voetnoten 
Let me know that…