In het centrum van Hanoi ligt de Tempel van Literatuur, meer dan 1000 jaar oud en opgedragen aan de wijsgeer Confucius. Een bezoek beloofd op zich al geen avontuurlijke ochtend, maar als een niet aflatende tropische regenbui je gevangen houdt onder een van de omringende pagodes van een pittoresk plein, dan komen de jeugd herinneringen aan Bruce Lee vanzelf bovendrijven.
Met dank aan de twee Koreaanse Bond girls die me aanmoedigden nog hoger te springen dan verantwoord was.
Na twee weken vakantie en drie keer uit eten op een dag is het weer tijd voor de gym. Ik heb een personal trainer, want zonder strikte begeleiding zwerf ik maar wat doelloos rond in zo’n enorme zaal met machines. Ik heb dat eerder gedaan, pak hier en daar eens een gewicht en word gecorrigeerd als ik achterstevoren op een apparaat ben gaan zitten en niet weet of ik moet trekken of duwen… Ik viel toen ook geen kilo af.
Thuis werkt het ook niet. Ik heb een ongebruikt cross fit apparaat waar mijn was op hangt te drogen. Ik ben nu lid van Fitness First, een keten met filialen over de hele wereld. Hier kun je zeer flitsende programma’s volgen zoals body combat, X-blast en Dynamic Body Range. Dat laatste doe ik dus, het uitvoeren van een steeds complexere serie bewegingen die zoveel mogelijk spiergroepen tegelijkertijd activeren. Zo moest ik me laatst opdrukken met mijn voeten hangend in slings, en mijn handen balancerend op een bal. Je moet er wat voorover hebben. Maar er zijn grenzen…
Een paar jaar geleden in Dubai ben ik gestopt na een oefening zo belachelijk, dat ik er regelmatig aan terug denk. Ik probeer het bij deze van me af te schrijven.
Trainer: “ga liggen op je buik, breng je armen en benen omhoog. Goed zo, net als superman! Draai je nu op je rug zonder je armen of benen te gebruiken.” (Ik rol me met grote moeite om).
‘Goed zo, hou armen en benen in de lucht, nu ben je een banaan! (ik was te verbijsterd om te stoppen). En nu gaan we heen en terug. Superman, banaan, superman, banaan!!!”
Ik voelde me net een schildpad die wat hulpeloos in de lucht grabbelde. Direct na deze traumatische ervaring ben ik gestopt en naar Nederland verhuist. Toen ik hier in Jakarta weer lid werd, vroeg de fitness manager: “is er iets dat je niet mag of kunt?”
“Superman – Banana,” antwoordde ik in volle ernst. Hij knikte met een boosaardige grijns van ‘daar vinden we wel wat anders op.’
Ik zit in een taxi met drie aangeschoten Hollanders die ik amper een uur geleden heb leren kennen. Een bakker uit Stampersgat, een dame van de ambassade, en de enige wiens naam die ik onthouden heb; Bert, beroep onbekend. We rijden door Old Manilla, over de Del Pillar street. We zijn op zoek naar een cafe van een Hollander. Als herkenningspunt zou er een koe voor de deur moeten staan. Niemand is er ooit binnen geweest, maar iedereen heeft er van gehoord.
‘Het moet in deze straat zijn’, zegt Bert terwijl hij met kleine oogjes naar de langsschietende kroegen, bordelen en nachtwinkeltjes staart, ‘dat hoorde ik daarnet nog op de Dutch club. De KLM crew drinkt er ook altijd een biertje,’ voegt hij er aan toe. De bakker praat over de vele vakanties die hij samen met zijn vrouw naar de Filipijnen maakte voordat ze zich hier permanent vestigden. ‘…en toen reden we door deze straat en zag ik opeens een koe op de stoep,’ zegt hij hoopvol. ‘Geen echte hoor, van plastic denk ik.’
Niemand weet de naam van de kroeg. De dame van de ambassade spoort de chauffeur aan nog maar een keer te stoppen op een hoek van de straat. waar een groep Filipino’s staat. ‘Ask them about the cow!’ De chauffeur kijkt verbouwereerd en als hij ernaar vraagt lachen ze. Sommigen wijzen ergens heen, maar elk in een andere richting.
Ik ben de enige die in dit deel van de stad woont, erger nog, ik woon zelfs aan het begin van deze straat. Maar ik ben nooit helemaal naar het andere eind gelopen want dat is best ver. Ik ben hier dan ook nooit een koe tegengekomen. ‘Misschien omdat die hem overdag’s binnen zet…’ probeer ik, maar niemand antwoord.
De straat is eenrichtingsverkeer en niemand weet van een kroeg met een Hollandse eigenaar. De chauffeur wil niet meer vragen naar een koe. Iedereen kijkt me vragend aan want ik ben de ‘local’ hier. Wat nu?
Ingang Hobbit House
‘Ik weet nog een kroeg met dwergen in deze straat,’ zeg ik. Dit kan de goedkeuring wegdragen. Even later lopen we door een enorme ronde deur van De Hobbit. Een lilliputter rinkelt een belletje en heet ons welkom. Even later worden pullen bier door heel kleine mensen op onze tafel geschoven. Het gezelschap is tevreden. Met zo’n verhaal kun je ook thuiskomen.
Meet the Hobbits
Van de week viel plots een foto van dit schip uit een bundel certificaten die ik uit een ordner haalde. Het was de Zuiderzee, het schip waarop ik de Europese wateren bevoer, van het kille noorden – Archangelsk, tot het dromerige Italie – Brindisi – en zo ongeveer alles wat daar tussenin lag.
Deze foto was inderdaad zo ongeveer precies tussen Brindisi en Arkhangelsk genomen – op de achterkant had ik ooit het volgende geschreven: ‘5 April 1988 Leixoes, lossen van zonnebloempitten’. Leixoes ligt in Portugal.
Ik was die foto inderdaad kwijt en ik heb niet veel foto’s uit die tijd dus maar gelijk besloten het voor eeuwig in de digitale wereld te plaatsen. Wellicht dat een toekomstig internet archeoloog het ooit opvist en er interessante conclusies aan kan verbinden. Het intrigeert me wel. mensen die dit allemaal ooit een keer opvissen uit een of andere vergeten internet kerker, want ik geloof graaf dat tegenwoordig alles opgeslagen wordt voor god mag weten wat voor reden.
Goed, dan nog een losse herinnering uit mijn eigen harde schijf die ineens ongevraagd komt opduiken. Als we zaden losten (zonnebloempitten, lijnzaad, graan, e.d.) dan werd er ook wel eens gebruikt gemaakt van enorme stofzuigers die de pitten met en schrikbarende snelheid leegzogen. Om dan toch nog iets te zien van de lokale kroeg dan gooiden matroos Frits en ik nog wel eens een oude werkschoen of een stuk vodde voor de zuigerkop. Die maakte dan na verloop van tijd wat kuchende en proestende geluiden om vervolgens met een kokhalzend geluid tot stilstand te komen.
Wij zaten die avond dan meestal wel aan de bar in de lokale pub terwijl een techneut met strontveer, schroevendraaier en een compressor drukdoende was de slang weer vrij te maken. Een keer kwam een ouwe laars tevoorschijn die Frits publiekelijk aantrok en met zijn duim omhoog de monteur bedankte.
Dit feestje was afgelopen week. Ongeveer 1000 Hollanders et karrenvrachten haring, bitterballen en Hema worsten, bier en een volkszanger uit Volendam met op de achtergrond de skyline van Dubai. Geslaagd feest!
Vannacht vond de laatste kerstboomverbranding op het Broekwegplein in Vlaardingen plaats. Burgemeester Bruinsma tekent voor één van de eerste verboden van het nieuwe jaar nadat een brandstapel explodeerde en bij tachtig woningen de ruiten sprongen. Kort voor de ontploffing rook men benzinedampen.
Voetnoten 
Let me know that…